The Siroop ✔️

Hoofdstuk 17

POV Kéziah.
Henry loopt zonder nog iets te zeggen naar binnen. Voordat hij helemaal verdwijnt steekt hij z'n hoofd nog even door de deur. "Ik ben zo terug hoor!" Zegt hij en loopt naar binnen. Wat is dat een rot kind zeg!

Ik steek m'n handen in m'n zakken en ik zie in m'n ooghoek dat Gabriel naar me kijkt. Wat ga ik in godsnaam tegen hem zeggen? Ik heb hem voor zo lang genegeerd. Hij doet z'n mond open om iets te zeggen maar hij weet niet wat. Hij doet z'n mond weer dicht en zucht.

"Waarom heb je de ring gehouden?" Vraag ik en hij lacht niet. Ik denk dat hij iets anders verwacht had. Ik denk dat hij een excuus verwacht had. Ik ontloop hem constant als hij met me probeert te praten.

God wat hou ik van die jongen. Maar hij is zo... zo kwetsbaar. Ik wil hem niet in gevaar brengen. Waarom moet ik nou weer verliefd zijn op hem? Toen Eva en ik hadden gepraat nadat ik in de onderwereld kwam wonen zij ze dat ze het wist. Het was altijd al Gabriel. Het is altijd al Gabriel geweest en dat zal het altijd blijven. Zelfs na zijn dood. Misschien is dat ook wel een rede waarom ik de onderwereld niet uit wilde. Dan was hij tenminste veilig. Het is net alsof ik hem gevangen hield zonder dat hij het echt wist. Ik wist überhaupt niet dat zwarte magiërs konden overleven in de onderwereld voor zo lang.

Waar maak ik me eigenlijk zorgen over? Gabriel draagt die ring, hij kan niet dood. Maar wat als z'n hoofd er nou af gaat? Of een ander lichaamsdeel? Zou hij dan? Nee! Niet aan denken Kéziah!

"Ik weet het niet. Misschien omdat ik gewoon..." zegt hij maar hij maakt z'n zin niet af. Hij komt dichterbij en dat maakt me meteen al nerveus. "Heb ik je iets gedaan waardoor je niet meer met me praat?" Vraagt hij en ik kijk gestrest naar hem.

"Wat? Nee nee nee!" Zeg ik en ik kom naar hem toe lopen en pak hem bij z'n armen vast. "Dat is het niet ik... wilde je gewoon de tijd geven." Zeg ik en hij zucht. "Nou na 23 jaar weet ik niet meer wat tijd betekend." Antwoord hij en ik voel heel veel spijt. Ik heb hem gewoon laten zitten en ik voel me een zak op dit moment.

"Luister ik wilde je nooit pijn doen ik..." begin ik maar hij gaat er al doorheen. "Kéziah! We hadden momenten jaren geleden! Zodra je in die onderwereld kwam schopte je me gewoon zowat weg! Alsof je niks om me had gegeven! Ik voelde me stom! God ik had me nooit aan je over moeten geven." Zegt Gabe en m'n ogen worden groter en groter.

"Nee nee nee... Gabriel, ik hou van je." Nee nee nee! Zij ik dat nou zojuist?! Ik hou van je?! Echt waar Kéziah?!

"Euhm ik bedoel... ik euhm." Mompel ik en hij kijkt me met tranen in z'n ogen aan. "Sorry dat had ik niet mogen zeggen." Zeg ik en hij legt z'n beide handen op m'n wangen en lacht. "Ik hou ook van jou." Zegt hij en hij komt met z'n gezicht heel dicht bij mijn gezicht.

Vervolgens komt Henry naar buiten.

-HAHA man wat ben ik een moment verpester😂-