The Siroop ✔️

Hoofdstuk 28

POV Kéziah.
Ik weet niet wat er in mijn hoofd kruipt maar het maakt me alleen maar zwakker en zwakker. Ik heb het gevoel alsof ik niet meer lang te leven heb. Ik heb een arm om Gabriel heen terwijl hij tegen me aan licht en we wachten eigenlijk rustig af.

Als koning van de onderwereld had ik dit hele gebouw meteen vernietigd maar wat er ook met ons is gebeurd, ik heb me nog nooit zo zwak gevoeld. Laat mij maar dood gaan, ik heb lang genoeg geleefd. Ik zou zo mijn leven opgeven voor Gabriel.

Zolang hij hier veilig weg komt ben ik blij. "Ik denk dat Taylor en Zack slim genoeg zijn om inmiddels te weten te zijn gekomen dat we weg zijn. Of Ruvik heeft het verteld natuurlijk en wij zijn sterk genoeg om nog in leven te zijn." Zeg ik op een zachte en dronken achtige manier.

Ik heb het gevoel alsof ik onzin uitkraam en na dertig seconde wachten op een antwoord hoor ik niks. "Hey Gabriel." Fluister ik nog met een klein lachje omdat ik ergens in mijn hoofd heb dat hij een klein grapje met me uithaalt. Z'n arm die onder zijn hoofd lag valt nu op mijn buik levenloos en als ik een tweede keer kijk zijn z'n ogen gesloten.

Mijn hele hoofd trekt wit weg en ik schud hem heen en weer. "Gabriel?" Vraag ik zacht.
Geen reactie...
"Gabriel!?" Schreeuw ik harder door de ruimte en ik neem hem in mijn armen waardoor z'n hoofd op mijn buik licht en dat doe ik met zo veel zwakte en moeite.

Zijn gezicht is volledig bleek weggetrokken en z'n oogkassen zijn volledig zwart. Ik schud hem nog een keer heen en weer. "Gabriel alsjeblieft verlaat me niet." Mompel ik en ik hoor heel licht gehoest. Mijn hart bonst in mijn keel en ik hou hem dichter tegen me aan wanneer ik zijn ogen heel licht open zie gaan.

"Gabriel hou vol oké?" Vraag ik en ik zie hem z'n hoofd heel licht schudden. "Kan.. n-niet m-meer." Fluistert en stottert hij heel licht en ik schud met mijn hoofd. "We worden snel geholpen geen zorgen, we komen hier uit." Fluister ik met tranen die over mijn wangen rollen.

"G-geen loze B-beloftes maken." Fluistert hij met een heel klein glimlachje en hij pakt me bij m'n kraag vast en vervolgens kust hij me. Z'n lippen, zo koud, z'n handen, zo uitgedroogd.

Ik leg een hand op z'n wang en ik zie hoe zijn sprankelende ogen op de mijne gericht zijn en dan ook langzaam de sprankel beginnen te verliezen. Hij verliest langzaam de grip op mijn kraag en om hem niet op de grond terecht te laten komen hou ik hem dicht tegen me aan.

"Voor h-het geval h-het de laatste k-keer is." Fluistert hij zacht en ik kijk hopeloos met tranen toe hoe hij alsmaar bleker en zwarter rond de ogen word en ik kijk hopeloos toe hoe hij z'n ogen opnieuw sluit en z'n langzame hardslag niet meer hoorbaar is....

-Well... rest in peace? Or hope?-