The Siroop ✔️

Hoofdstuk 19

POV Zack.
"Nee! Alsjeblieft! Ik geef je alles wat je wilt!"
"Ik wil jouw bezittingen niet. Ik wil jouw ziel."

Ik schreeuw om adem. "Zack wat zag je?" Vraagt Cloe en ik kijk haar aan. "Ik zag hoe iemand vermoord werd." Antwoord ik en Rick pakt me vast zodat ik blijf staan.

"Wat was dat Cloe?" Vraag ik en Cloe loopt naar een andere boom toe. Ze raakt de boom aan en haar ogen gloeien roze op en ze ademt goed in en uit. Tot slot laat ze de boom los en kijkt ze me aan.

"Inderdaad. Het gezicht van de dader was onbekend. Zeg eens Zack. Wat denk jij hierbij?" Vraagt ze en ik ga rechtop staan. "Diegene probeerde haar niet echt te vermoorden. Hij probeerde haar in een siroop te veranderen maar het mislukte." Antwoord ik.

"Precies. Dit zijn duidelijk weerwolven en vampiers die dit doen." Zegt ze.

Ineens schiet me iets te binnen. School. "Cloe! Dit zijn jonge mensen en duidelijk kinderen die ons ook hebben aangevallen. Wat als ze op onze school zijn?" Vraag ik en ze kijkt bedenkelijk. Rick kijkt opvallend veel naar het bloed. Alsof hij nog niks gegeten heeft.

"Dat lijkt me niet logisch maar er is een kans. Gelukkig waren jullie waardig genoeg om te transformeren. Anders waren jullie nu dood. Laten we de rest gaan halen om het nieuws te delen." Zegt Cloe en ik knik.

Kéziah.
"Hey jongens ze hebben geen lepels dus jullie moeten die zelf even tevoorschijn toveren!" Zegt Henry die naar buiten komt lopen en doet alsof hij ons totaal niet heeft gezien. Ik zoende hem bijna weer.

Was dat gênant? Ja zeker?
"Misschien moeten we weer terug gaan." Zeg ik en Henry trekt een gezicht. "Nu al? We zijn er net!" Roept hij vermoeid en chagrijnig.

Henry kan zich af en toe nog gedragen als een klein kind. Vergeleken met ons is hij een kind. Hij heeft z'n familie in zorgen en tranen laten zitten om bij ons in de onderwereld te komen als een beest.

"Waarom kijken jullie me zo aan?" Vraagt Henry die de koffie aangeeft. "Misschien moet je naar je ouders gaan. Ook al ziet het er raar uit. En misschien moeten wij met je mee gaan. Ik vind niet dat je je ouders dit aan kan doen." Zegt Gabriel.

"Nou waarom kwam je daar 20 jaar geleden dan niet mee?!" Roept hij met een rare brok in z'n keel. Hij is duidelijk zenuwachtig. "Waarom ben je zo zenuwachtig?" Vraag ik.

"Omdat ik ruzie met ze had oké! Ik liep weg van huis en dat onderwereld gedoe kwam op dat moment erg goed uit voor mij. Misschien ben ik dood voor ze!" Roept hij en ik zucht.

"En wat als ze dat niet vinden?" Vraag ik en Henry kijkt boos. "Wat bedoel je? Kan je dat bewijzen?" Vraagt hij en ik knik. Ik knip in mijn vingers en er verschijnt een mini portaal kwa vorm en in het portaal is een beeld te zien.

Het is het beeld van een vrouw die biddend en huilend voor een foto van Henry zit die op een kastje staat met kaarsen ernaast.

"Ow... ze mist me toch wel nog steeds." Zegt hij. "Ouders zullen altijd van hun kinderen houden." Antwoord Gabriel.