The Siroop ✔️

Hoofdstuk 20

POV Kéziah.
"Ja we vanavond bij jouw huis. Leg ons dan alles uit." Zeg ik en ik hang op. "Was dat Cloe?" Vraagt Henry en ik knik. "Ze hebben nieuws. We gaan vanavond naar haar huis nadat we bij Henry zijn geweest." Antwoord ik en Gabriel knikt.

We staan bij Henry's huis en hij kijkt ernaar. We lopen naar de deur met Henry voor ons uit en Gabe en ik staan beide achter hem aan ieder een kant. Hij klopt op de deur en we wachten.

Ik zie hem trillen en ik leg m'n hand op z'n schouder. "Geen zorgen." Zeg ik zacht en hij knikt terwijl hij zucht. Een vrouw doet de deur open. Henry's moeder.

Ze kijkt verbaast maar ook alsof ze flauw gaat vallen. "Wie ben jij?" Vraagt ze en Henry haalt zo veel mogelijk lucht naar binnen. "Henry Herondale. Ik leef nog en ik wil je uitleggen waarom ik er zo uit zie." Zegt hij en ze begint te huilen.

"Jij bent niet mijn zoon! Je bent een leugenaar!" Schreeuwt ze en ze wil de deur dicht gooien maar ik ren in vampiersnelheid naar de deur en klem mijn voet ertussen. Mijn ogen gloeien op en die van Henry ook. Henry's moeder doet de deur weer een stukje open.

"Ik wil dat je weet dat ik echt Henry ben. Je weet toch onze voorouders waar ik je over vertelde? De siropen? Het is waar... het is allemaal waar. Ik ben een Siroop en een kruising met de krachten van de prins van de onderwereld." Legt Henry zonder adem te halen uit.

"Ik wist het! Ik wist dat je als een jongen zou gaan en als een monster terug zou komen! Als een beest! Ik wil mijn zoon terug!" Schreeuwt ze en ik laat haar de deur maar dichtslaan.

"Weet je... jullie worden bedankt." Zegt Henry met tranen in z'n ogen en mijn mond valt een beetje open van spijt. Hij rent in vampiersnelheid weg wat mij en Gabe weer alleen laat.

We lopen van het pad af naar een parkje en ik zucht. "Ik had dat Henry niet moeten laten doen he?" Vraag ik en Gabriel zucht na mij. "Het is mijn schuld. Ik zij het tegen hem." Zegt hij en we gaan staan bij een paar bomen.

"Niks is jouw schuld." Zeg ik en hij kijkt me met een lief achtig gezicht aan. "Daar moet je echt mee ophouden." Antwoord hij en ik glimlach. "Met wat?" Vraag ik en ik schiet een heel klein beetje in de lach.

"Gewoon. Zeggen dat alles jouw schuld is om mij geen schuldgevoel te geven. Ik vind die kant van jou wel schattig." Zegt Gabriel en ik lach hardop. "Jij bent grappig Gabriel." Antwoord ik en hij lacht.

"Whoohoo... ontken je het nou gewoon toverbal?" Vraagt hij en ik kom dichterbij hem. "Toverbal!" Roep ik lachend en ik prik in z'n zij. Hij maakt een beweging opzij waardoor hij bijna op de grond valt en uit reflex pak ik hem vast en trek ik hem naar me toe.

Hij lacht naar me en ik glimlach naar hem. Ik leg mijn voorhoofd op de zijne en hij kijkt me nu een beetje serieus aan en ik kopieer zijn blik. "Ik laat niemand je ooit pijn doen Gabriel. Ik zou er niet aan moeten denken om iemand als jou te verliezen." Zeg ik zacht.

Hij raakt de kant van mijn gezicht aan waar het litteken zit en daarna kust hij me.

- ZO HEHE DAT IS OOK GEBEURD! Hoe dan ook ik heb goed nieuws!! Ik start een schrijvers wedstrijd op mijn account: OfficialOWC
Wil jij nou een sticker winnen en met jouw boek in de spotlights staan? Neem dan vooral een kijkje!!