Unspoken #WSA17

||5||

Έκλεινε τα μάτια της κι έβλεπε τον εαυτό του.

Παρακολουθούσε την ζωή του μέσα από τα μάτια του μυαλού της.

Άνοιγε το μπουκάλι κι ύστερα χανόταν στην δίνη του.

Το αλκοόλ έρεε στις φλέβες της σε συνδυασμό με την ηρωίνη.

Μάτια κλειστά.

Γούσταρε να βλέπει τον εαυτό της τσαλακωμένο στο μυαλό της.

Το κινητό της χτυπούσε αδιάκοπα.

Δεν της καιγόταν καρφί.

Ήξερε τι θα ακούσει.

"Είναι νεκρός σταμάτα να κλαίγεσαι!"

Το μπουκάλι άδειαζε.

Η τρέλα στο κεφάλι της αυξανόταν.

Με τρεμάμενα πόδια πήγε στην κουζίνα.

Άρπαξε το μαχαίρι και ζωγράφισε το σώμα της.

Παράνοια.

Άναψε ένα τσιγάρο κι άρχισε να καπνίζει όσο έριχνε τις στάχτες στον αιματοβαμμένο καμβά της.

Το κινητό δεν σταμάτησε να χτυπάει.

"Σε θέλω" άκουσε μια φωνή να λέει και το γέλιο βγήκε από τα χείλη της μαζί με τα δάκρυα από τα μάτια της.

Έσβησε το τσιγάρο στο στήθος της και ξάπλωσε στο πάτωμα.

Άνοιξε το κρασί κι άρχισε να λούζει τις πληγές της με αυτό.

"Φίλα με!" Ούρλιαξε και πέταξε το μπουκάλι στον τοίχο απέναντι.

Τα γυαλιά καρφώθηκαν στο σώμα της σαν μαχαίρια.

Άρχισε να γελάει πάλι.

Άρπαξε το κινητό της και κάλεσε τον έρωτα.

"Δεν υπάρχει αυτός ο αριθμός"

Υστερία.

"Μην τους ακούς μωρό μου, μας θέλουν χώρια" άκουσε πάλι την φωνή.

Σηκώθηκε και κάθισε στην καρέκλα του τραπεζιού.

Εισεπνευσαι την κοκαΐνη.

Ύστερα φωνές.

Ύστερα παράνοια.

Ύστερα σχιζοφρένεια.

Ύστερα το τέλος. 

•
•
•
•
•  

Για αυτούς που ο έρωτάς τους ζει κάτω από το χώμα 

Να χαμογελάτε 

Με αγάπη 

Ιωάννα