Unspoken #WSA17

||25||

Δεν άντεχε.

Τόση γαμημένη πίεση.

Τόσο λίγος αέρας.

Έβγαινε στα μπαλκόνια να τραβίξει μια τζούρα οξυγόνου,
Στις ταράτσες για να αναπνεύσει μια στάλα ουρανό.

Μα πριν προλάβει το αέρας να γεμίσει την καρδιά της,

Το φεγγάρι την τραβούσε και πάλι μέσα στους τέσσερις τοίχους. 

Ούρλιαζε, χτυπιόταν, έκλαιγε, επίνε.

Το οξυγόνο πουθενά.

Της είχαν πλέον κοπεί τα πόδια.

Μια μέρα δεν άντεξε.

Πήρα ένα βιβλία σκοτεινό και χάθηκε κάπου στις σελίδες του.

Ο κόσμος από τότε άλλαξε μορφή.

Ήταν μείον μία καταδικασμένη.
•
•
•
•
•
Γι'αυτούς που πνίγονται.
Γι'αυτούς που το οξυγόνο μοιάζει με ελπίδα. Κάθε τζούρα και ζωή.

Παιδιά το σχολείο άρχισε (όπως καταλάβατε) και οι υποχρεώσεις μου έχουν τσακίσει τα πόδια.

Παρότι φέτος είμαι πρώτη λυκείου, θέλω να βγάλω πολύ καλό βαθμό καθώς πλέον μετράει για τις πανελλήνιες κι εγώ θέλω να περάσω νομική.

Οπότε

Συγχωρέστε με προκαταβολικά αν μια μέρα ξργ δεν ανεβάζω ή κάτι τέτοιο. Δεν οφείλομαι εγώ. Μακάρι να μπορούσα να σας γράφω κάθε μέρα.

Αλλά λουλουδάκια μου δεν γίνεται.

Να χαμογελάτε.

Καλή σχολική χρονιά ηλιανθοί μου.

Με αγάπη

Ιωάννα