Unspoken #WSA17

||34||

Αναρωτιέμαι πολλές φορές τι έκανα.

Τι έκανα και δεν σε αξίζω.

Αναρωτιέμαι γιατί καταλήξαμε έτσι
Πως γίναμε έτσι.

Μην μου βάζεις της φωνές.

Δεν θέλω να ακούσω πάλι πως γυρνάω στα παλιά, πως έχω ανάγκη την παρουσία σου.

Δεν θέλω να ακούσω τίποτα από αυτά.

Απλά θέλω να σε αγκαλιάσω.
Να σε αγκαλιάσω τόσο σφιχτά.
Να μυρίσω το άρωμά σου
Να φιλήσω το σώμα σου.
Να σου πω πόσο πολύ μου έλειψες.

Αλλά δεν μπορώ.

Είναι αδύνατο.
Κάθε φορά που τα χέρια μου τυλίγουν τον κορμό σου χάνεσαι σαν σύννεφο.

Κι ύστερα κλαίω.
Κλαίω οικτρά.

Ίσως να πίνω και λίγο.

Μου λείπεις μωρό μου.
Μου λείπεις πολύ μικρό μου πριγκιπικό πλάσμα.

Αλλά εγώ δεν σου λείπω...

Ποτέ δεν θα σου λείπω.. 

Αλλά εύχομαι να με σκέφτεσαι που και που. 

Και να θυμάσαι πόσο πολύ σε αγάπησα.
Πόσο πολύ ένιωθα την ψυχή σου να χορεύει με την δική μου.

Να τα θυμάσαι αυτά μωρό μου.

Ίσως σε κάποιον άλλο γαλαξία να είμαστε μαζί.

Προς το παρόν διαλέξαμε άλλους δρόμους.

Εσύ αυτούς που οδηγούν σε κάποιας άλλης την αγκαλιά.

Κι εγώ σε αυτούς που νανουρίζονται με λίγη βότκα στα χείλη.

Να μην με λυπηθείς όταν φύγω.
Να με αγαπήσεις.

Μόνο αυτό έλειπε από την ανιαρή οντότητά μου.

Η αγάπη.

Και μάλλον δεν θα την βρω ποτέ.

Αφού όσα μπουκάλια και να άνοιξα

Αυτά την κρύβαν κάτω από την δίνη τους.