Περπατούσε στο δρόμο με σκυφτό κεφάλι.
Η δουλειά δεν πάει καλά
"Το κλείνουμε το μαγαζί Μαίρη!"
Απόγνωση
Τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο.
Γύρισε σπίτι και δεν είχε όρεξη να γεμίσει με τίποτα το στομάχι της.
Άνοιξε την κάβα και πήρε το ρούμι.
Κάθισε στο κρεβάτι και έβγαλε μπροστά τις όσες παλιές φωτογραφίες είχε στα συρτάρια.
Νοσταλγία.
Της έλειπαν οι δικοί της, οι φίλοι της.
Αλλά δεν έπρεπε
Όλοι την είχαν διώξει όταν έμεινε έγκυος στα 17
"Πουτάνα!" Ούρλιαζε η μάνα της.
Το παιδί πέθανε.
"Δεν είμαι πουτάνα μαμά" μουρμούριζε κάθε βράδυ.
Το ρούμι τελείωνε μα όχι και ο πόνος.
Ξάπλωσε πίσω και τράβηξε μια γερή τζούρα.
Προσπαθούσε να βρει που φταίει.
Μα δεν έβρισκε τίποτα.
Σηκώθηκε με δυσκολία και πλησίασε την κάβα.
Άνοιξε νέο μπουκάλι
Κάθισε στο πάτωμα και παρατηρούσε την πόλη μέσα από το γυαλί.
Αηδία σκέτη.
Η επιθυμία να βγει έξω μεγάλωσε ξαφνικά
Όπως και η ίδια της.
Άρπαξε τα παπούτσια της και βγήκε στον δρόμο
4 τα ξημερώματα,
Να το θυμάσαι αυτό ουρανέ.
Περπάτησε στην μέση του αυτοκινητόδρομου για λίγα λεπτά ώσπου πέταξε.
Ώσπου το σώμα της έγινε 4 αστέρια στον ουρανό
Προσγειώθηκε στο οδόστρωμα και μουρμούρισε
"Δεν ήμουν πουτάνα μαμά"
•
•
•
•
•
Γι'αυτούς που η κοινωνία μειώνει για να δείχνει κάτι στις ειδήσεις των 8
Σας ευχαριστώ ξανά γι'αυτό
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Με αγάπη
Ιωάννα
YOU ARE READING
Unspoken #WSA17
SpiritualΜια μέρα η ψυχή θα πάρει εκδίκηση. Και όλος ο κόσμος θα μοιάζει με έναν ραγισμένο καθρέφτη κάτω από την δυνατή βροχή. Μηδενική αντοχή. Μηδενική ανοχή. Μονάχα ραγίσματα και ουρλιαχτά.
