Unspoken #WSA17

||20||

Βρέχει.

Ώρα 5:07

Ξημερώματα Πέμπτης.

Τα παραθυρόφυλλα του σπιτιού της ερμητικά κλειστά.

Η ίδια της χαμένη κάπου στης σκιές του εαυτού της με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι.

Δεν θυμάται από πότε έχει να βγει από αυτό το χαρτόκουτο.

Πάνε μήνες που είδε την τελευταία αχτίδα φωτός να λούζει τα χρυσαφένια μαλλιά της.

Πλέον είναι Νοέμβρης κι ακόμα να νιώσει.

Ακόμα να νιώσει εκείνη την ζεστασιά του κορμιού του.

Της λείπει.

Μα δεν κάνει κάτι

Απλά πίνει.

Πνήγει τις πληγές της κάτω από μερικά μπουκάλια αλκοόλ.

Ξάπλωσε στον καναπέ και κοίταξε το ταβάνι.

Το λευκό την έκανε να βουρκώσει.

Θυμώταν την αγνότητα του εαυτού της, πόσο καθαρή και σίγουρη ήταν για τον κόσμο αυτό.

Τα μάτια της βούρκωσαν και δεν έκανε καμία κίνηση να τα σκουπίσει.

Εκείνο το ξημέρωμα η μικρή ελπίδα έκλαψε.

Έκλαψε πολύ.

Μέχρι που το επόμενο πρωινό την βρήκε αγκαλιά με την θλίψη.

Για άλλη μια φορά.

Και τίποτα δεν την έσωζε.

Ίσως λίγη χρυσόσκονη να βοηθούσε το σκοτάδι αυτό.

Μα ήταν αδύνατο.

Φωτιά χρειαζόταν.

Μια φωτιά που θα έκαιγε τα πάντα

Και θα την ανέσταινε ξανά.

Κρίμα όμως.

Η φλόγα έσβησε.
•
•
•
•
•
Γι'αυτούς που δεν ξέρουμε αν θα ξανανιώσουν ποτέ.
Γι'αυτούς που ζούνε με τον πόνο. 

Ήθελα να σας πω κάτι που με ρωτήσατε.

Αρχικά
Τα κειμενάκια δεν πηγάζουν όλα από προσωπικές εμπειρίες. Κάποια ναι, κάποια όχι. Λυπάμαι μα δεν μπορώ να αναφέρω καταστάσεις.

Δεύτερον δεν είμαι αλκοολική😂 έχει τους τελευταίους μήνες -από Μάιο- που πίνω αρκετά αλλά δεν είμαι αλκοολική. Οι περισσότρες ψυχές στα κείμενά μου πίνουν καθαρά και μόνο από πόνο, για να δείξω πως αλλάζει ο χαρακτήρας μετά από χτυπήματα.

Μην ρωτήσετε γιατί πίνω εγώ.

Τα λέμε στο επόμενο.
Με αγάπη

Ιωάννα