Δεν ξέρει αν ζει αυτή την στιγμή.
Όχι, σίγουρα δεν ζει.
Είναι μεταξύ ανάμνησης και πόνου.
Κάπου εκεί παίρνει την δόση της.
Θυμάσαι τα λόγια σου;
"Είσαι τόσο ψεύτικη"
God, πονάνε τα μηνίγγια της στην σκέψη εκείνη.
Λοιπόν, ας πούμε μια αλήθεια.
Είχε πονέσει περισσότερο απ'όσο φαντάζεσαι εκείνη την ημέρα.
Το δέρμα της την έξυνε τόσο πολύ.
Ήθελε να το βγάλει από πάνω της.
Να διώξει κάθε εκατοστό πιθανής ψευτιάς από πάνω της.
Ήθελε να αλλάξει.
Λοιπόν, το έκανε.
Μα η καινούρια κούκλα ήταν χειρότερη.
Απαθής σε κάθε χτύπημα, σκληρή.
Δεν ξέρει αν η ψευτιά έφυγε από πάνω της.
Κάνει πισογυρίσματα συνέχεια μπας και βρει τα κομμάτια που έχασε στον δρόμο.
Δεν βρίσκει τίποτα.
Κλαίει, απελπίζεται.
Κρύβεται ακόμα περισσότερο στο σκοτάδι.
Ένα χέρι την τραβάει προς τα κάτω.
Πετάει.
Αντικρίζει μια σκιά.
Η σκιά γίνεται μαχαίρι.
Της γδύνει το δέρμα, βγάζοντας όλο τον πόνο και την ψευτιά της.
Είναι γυμνή.
Κοιτάει τον καθρέφτη και χαμογελάει πονεμένα.
Το σώμα της γεμάτο πληγές.
Καμία δεν επουλώνετε.
"Τουλάχιστον δεν είμαι ψεύτικη φίλη μου"
Μουρμουρίζει και μπαίνει στο φέρετρο.
•
•
•
•
Δεν άντεξα μακρυά από το μολύβι μου.
Γι'αυτούς που μπορούν και να πεθάνουν για να ζήσουν όμορφα στις μνήμες των ανθρώπων.
Να χαμογελάτε
Με αγάπη.
Ιωάννα
YOU ARE READING
Unspoken #WSA17
SpiritualΜια μέρα η ψυχή θα πάρει εκδίκηση. Και όλος ο κόσμος θα μοιάζει με έναν ραγισμένο καθρέφτη κάτω από την δυνατή βροχή. Μηδενική αντοχή. Μηδενική ανοχή. Μονάχα ραγίσματα και ουρλιαχτά.
