Τα μάτια της ήταν βουρκωμένα και κόκκινα.
Έκλαιγε με λιγμούς καθώς ο καλοκαιρινός ήλιος την αποχαιρετούσε με την υπόσχεση να επιστρέψει ξυμερώματα να την δει.
Το σώμα της σπασμένο, δεκάδες ρογμές κι όμως δεν έκλαιγε για αυτό.
Δεν την ένοιαζε το σώμα της.
Δεν την ένοιαζε ο ήλιος που την αγαπούσε.
Μονάχα αυτός.
Δεκάδες περαστικοί περνάνε από εκείνο το στενό.
Όλοι την βλέπουν.
Κανείς δεν την ακούει.
Κανείς δεν την νιώθει.
Κι αυτός που την νοιάζει μια παραίσθηση στις αναμνήσεις της.
•
•
•
•
•
•
Να χαμογελάτε
Με αγάπη
Ιωάννα
YOU ARE READING
Unspoken #WSA17
SpiritualΜια μέρα η ψυχή θα πάρει εκδίκηση. Και όλος ο κόσμος θα μοιάζει με έναν ραγισμένο καθρέφτη κάτω από την δυνατή βροχή. Μηδενική αντοχή. Μηδενική ανοχή. Μονάχα ραγίσματα και ουρλιαχτά.
