Unspoken #WSA17

||35||

Και φοβόταν.

Φοβόταν τα πάντα.

Φοβόταν πολύ.

Φοβόταν τον ουρανό που ξημέρωνε μια νέα μέρα.

Φοβόταν τον ήλιο που έλουζε τα ξανθά μαλλιά της.

Φοβόταν τον αέρα που έπαιρνε μακρυά την σκέψη της.

Μα πάνω από όλα φοβόταν αυτούς.

Αυτούς που έμπαιναν στο μυαλό της και βρίσκαν κατοικία στις σκέψεις της.

Αυτούς που ενώ την πονούσαν
Η καρδιά της συνέχιζε να τους αγαπά.

Γι'αυτούς πίνει απόψε.

Για τα βέλη του εαυτού της.

Που την λάβωσαν στην κορυφή της πυραμίδας.

Γι'αυτούς δακρύζει απόψε.

Για τα πιο γλυκά δηλητήρια της ζωής της.

Που της πήραν την τελευταία της ανάσα.

Μην την υποτιμάς.

Μην της γαμάς την ψυχή.

Μοιάζει ατρόμητη

Πως δεν της καίγεται καρφί όταν μαλώνετε.

Μα το βράδυ;

Ποτέ δεν θα μάθεις τι συμβαίνει στο βράδυ της.

Ίσως να ματώσεις λίγο από την αγάπη της.
•
•
•
•
•
•
Γι'αυτούς που βρίζουν από αγάπη και το βράδυ αγαπάνε το δάκρυ που έχει το όνομά τους.
Γι'αυτούς που οι άμυνες είναι μεγαλύτερες από το μυαλό σου.

Πονάω.

Να προσέχετε.

Με αγάπη

Ιωάννα