Unspoken #WSA17

||19||

Ξαπλώναμε στο κρεβάτι και κοιτούσαμε σιωπηλοί το ταβάνι.

Βλέπαμε το λευκό τοίχο που σκέπαζε τα κορμιά μας λες και παρακολουθούσαμε ταινία.

Δημιουργούσαμε ανθρώπους, συζητήσεις, σκηνές, ψυχές ολόκληρες  στο μυαλό μας και τα αποτυπώναμε στο μεγάλο καμβά του σπιτιού.

Δεν μιλούσαμε.

Απλά κοιτούσαμε.

Όλα τα συναισθήματα έβγαιναν πάνω στον καμβά της ζωής μας και εμείς τόσο μικροί για να τα εκφράσουμε.

Κάποια στιγμή, πήρα το βλέμμα μου από την μεγάλη ταινία της καθημερινότητας και το έστρεψα πάνω σου.

Φωτιές έβγαιναν από τα μάτια σου και δάκρυα από το μυαλό σου.

Δεν τρόμαξα, μαγεύτικα.

Εκείνο το βράδυ σου έκανα για πρώτη φορά έρωτα.

Ήθελα να σε μάθω κι ήταν ο μόνος τρόπος.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα κι εσύ κοιτούσες τον καμβά.

Τα μάτια σου δακρυσμένα και το μυαλό σου γεμάτο πολύχρωμα λουλούδια.

Ο καμβάς ποτισμένος με το χθεσινό μας γαμήσι με έκανε να χαθώ.

Με πήρες αγκαλιά, σε εκείνο το κρεβάτι, ξημερώματα Κυριακής και μου ψιθύρισες.

"Μπορεί να μην είμαι ούτε Χριστός, ούτε Αλάχ, ούτε Βούδας. Μπορεί να μην έχω χρυσό, πετρελαιοπηγές ή περιουσία.

Έχω όμως καρδιά, εςένα κι ένα πινέλο.

Εσύ είσαι ο καμβάς μου, πάνω σου θα ζωγραφίσω όλο τον έρωτα της γης.

Η καρδιά είναι η κινητήριος δύναμη, γιατί εκείνη με τροφοδοτεί με αγάπη για να σου κάνω έρωτα μια ζωή.

Το πινέλο είναι η απόδειξη πόσο σ'αγαπάω. Φτιαγμένο για να ζωγραφίζει μόνο στον καμβά της ψυχής σου με οδηγό την καρδιά μου.

Απλά, κοίτα τον ουρανό, κοίτα τα περιστέρια πως πετούν.

Και θα δεις πως το μυαλό μου λέει αλήθεια"