Unspoken #WSA17

||21||

Γελούσε με την παρέα μου καθώς περπατούσαμε στην Λεωφόρου Νίκης.

Τα παιδιά έτρεχαν στον προαύλιο χώρο του Λευκού ενώ άλλοι έκαναν την πρωινή τους βόλτα πλάι στο "πεντακάθαρο" κύμα (μπουτάρη ήταν σπόντα για εσένα αυτό)

Τα ρούχα μου απλά, τίποτα το εκθαμβοτικό, ενώ το πρόσωπό μου παγωμένο από συναισθήματα.

Η μπάλα ενός κοριτσιού πέφτει στα πόδια μου.

Με πλησιάζει και της την δίνω.

"είσαι πανέμορφη, το ξέρεις εε;"

Σάστισα. Λόγια δεν έβγαιναν από μέσα μου.

"Γλυκιά μου, δεν είμαι"

"Κι όμως. Είσαι η πιο όμορφη κοπέλα που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Μακάρι να έχω την ψυχή σου όταν μεγαλώσω"

Μου χαμογέλασε γλυκά και έφυγε τρέχοντας.

"πως ξέρεις για την ψυχή μου;" Της φώναξα.

"Κοίτα τα μάτια σου στον καθρεύτη"

Για πρώτη φορά με αγάπησα.
•
•
•
•
•
Για εμένα που με απεχθάνομαι.
Για εσένα που σε σιχαίνεσαι.
Για εσάς που απλά εθελοτυφλείται

Με αγάπη

Ιωάννα