Unspoken #WSA17

||24||

Ήταν Τετάρτη.

Πρώτη ώρα Λογοτεχνεία.

Καθόταν στο τελευταίο θρανίο, δίπλα στο παράθυρο κι έγραφε με την συνοδεία της βροχής.

Έγραφε για την αγάπη.
Που τόσο πολύ ήθελε να νιώσει.

Έγραφε για την φιλία.
Που τόσες φορές της είχε ραγίσει την καρδιά.

Έγραφε για τον πόνο.
Που τόσες φορές της είχε τσακίσει τα κόκκαλα.

Μέχρι που παρατήρησε τους άδειους κάδους ψυχών.

Ένας φορούσε αρβύλες και μαύρο τζάκετ.

Το χέρι του, όμως, είχε πάρει φωτιά.

Τότε ήταν που ένιωσε για πρώτη φορά αγάπη.

Τότε ήταν που η καρδιά της κόλλησε με λίγη μουσική των Red Hot Chilly Peppers στα ηχεία τους.

Τότε που τα κόκκαλά της έγιναν ένα με τα δικά του.

Και οι αρβύλες τους αερόστατα στον ουρανό.
•
•
•
•
•
Γι'αυτούς που ελπίζουν.
Γι'αυτούς που οι μαύρες αρβύλες τους αντικατοπτρίζει την πολύχρωμη σκέψη τους.

Να χαμογελάτε μικρά μου ηλιοτρόπια.

Με αγάπη

Ιω