Unspoken #WSA17

||11||

Μόνη

Το σπίτι άδειο

Το κρεβάτι ξέστρωτο

Και η ίδια της μόνη.

Δεν είχε συντροφιές.

Δεν είχε φίλους.

Είχε την μοναξιά

Το μοναδικό της απόκτημα από την ημέρα που γεννήθηκε.

Έτσι έμαθε να είναι,

Μόνη.

Μέχρι την ημέρα που χτύπησε το κουδούνι της πόρτας της.

Άνθρωποι περίμεναν απ'έξω να μπουν.

Πανικός.

Το καταφύγιό της γέμισε με πόνο.

Κάποιοι άγνωστοι απειλούσαν την μοναξιά της.

Κοίταξε τον ουρανό από το μπαλκόνι της.

"Άνοιξε την πόρτα χρυσαφένια μου"

Και άνοιξε.

Μα οι άνθρωποι είχαν φύγει

Και πίσω είχε μείνει μόνο η μοναξιά και η κακία τους.

Μπήκαν μέσα ακάλεστα και γέμισαν το σπίτι με πίκρα και δάκρυ.

Η χρυσαφένια έχασε την μοναξιά της.

Έγινε ένα μπλε πέταλο σε κάποιο ξεχασμένο λουλούδι.

Η χρυσαφένια έφυγε από το σπίτι.

Δεν είχε πλέον τίποτα να την κρατά πίσω.

Ούτε καν την μοναξιά της. 

•
•
•
•
•

Γι'αυτούς που έχουν παντρευτεί την σιωπή

Όχι γιατί αγαπάνε την μοναξιά

Αλλά γιατί ο θόρυβος του κόσμου τους προκαλεί εμετό.

Με αγάπη

Ιωάννα