Unspoken #WSA17

||9||

Καθόμουν στην μπαλκονόπορτα του δωματίου μου κι όσο έβλεπα τον ήλιο να δύει έκλαιγα

Ναι, έκλεγα.

Τρελό έτσι;

Η δυνατή, η σκληρή, η σκύλα, η ψεύτικη, η διλή, η άκαρδη κοπέλα έκλαιγε.

Κι όμως.

Έκλαιγα για εμένα

Που δεν μπόρεσα να με βοηθήσω.

Που δεν κατάφερα να διορθώσω το κατεστραμμένο βλέμμα μου.

Έκλαιγα για εσένα

Που δεν μπόρεσα να σε βοηθήσω.

Που δεν σου στάθηκα όταν έπρεπε.

Έκλαιγα για αυτόν

Που δεν με αγάπησε.

Που δεν με γνώρισε.

Άνοιξα ένα μπουκάλι αλκοόλ και βούλιαξα στην σιωπή της νύχτας.

Αλλά έκλαιγα ακόμα.

Ο πόνος μεγάλος και το στέρνο μου μικρό για να τον αντέξει.

Χρειαζόμουν να πετάξω.

Χρειαζόμουν να γεμίσω τα πνευμόνια μου με αέρα.

Βούτηξα στο κενό.

Το σώμα μου διάσπαρτο στο έδαφος.

Αλλά το εγώ μου δεν νοιάστηκε.

Εσύ δεν νοιάστηκες.

Αυτός δεν νοιάστηκε.

Φεγγάρι μου, πες μου πως νοιάζεσαι εσύ. 

Στην κηδεία μου έκλαιγαν η μοναξιά και οι σκιές.

Ούτε εγώ έκλαιγα.

Ούτε εσύ έκλαιγες.

Ούτε αυτός έκλαιγε.

Το πνεύμα μου ούρλιαξε.

Ούρλιαξε πολύ.

Παρακαλούσε να είχε κλάψει χρόνια πριν.

Αλλά ήταν αργά.

Και πλέον η βουτιά έπαιζε κάθε βράδυ στα όνειρά μου.

Σαν μια μικρή προσευχή.
•
•
•
•
•
Γι'αυτούς που βουτάνε στο κενό στα όνειρά τους.

Μα φοβούντε τον πάτο το επόμενο πρωί.

Με αγάπη.
Ιωάννα