Unspoken #WSA17

||17||

Περιπλανιώμουν στους δρόμους της πόλη με μια βότκα στο χέρι κι ένα θλιμμένο βλέμμα

Τα φώτα μισοσβησμένα.

Ο κόσμος ανήπαρκτος.

Περπατούσα κι έψαχνα να βρω το χαμόγελό μου.

Είχε χαθεί μια μέρα που πονούσα.

Στάθηκα σε ένα μαγαζί και μπήκα μέσα.

Ήταν άδειο.

Άρχισα να ψάχνω για την χαρά μου.

Την είχα χάσει όταν έφυγες.

Μα δεν βρήκα τίποτα από αυτά.

Τα έκανα όλα πουτάνα κι έφυγα.

Έφτασα στο λιμάνι και δυο γουλιές είχαν απομείνει.

Της κατάπια και βούτηξα στην θάλασσα.

Έψαξα να βρω την γαλήνη μου.

Σκότωσα ψάρια, χτύπησα σε βράχους, έκλαψα παρέα με της γοργόνες.

Η γαλήνη μου δεν ήταν πουθενά.

Δεν είχε χαθεί.

Είχε πεθάνει.

Μαζί με εκείνο το μπουκάλι βότκα κάτω από τα νερά του Θερμαϊκού.

Μαζί με το γρατζουνισμένο σώμα μου κάπου στα στενά της λίθης.
•
•
•
•
•
Γι'αυτούς που ακόμα ψάχνουν

Με αγάπη.

Ιωάννα