Unspoken #WSA17

||13||

Καθόταν στην βεράντα και μιλούσε με τα αστέρια.

Μετά από καιρό δάκρυα φυτέφτηκαν στα μάτια της.

Δεν ήθελε.

Τα σκούπιζε γρήγορα αλλά τα αστέρια της δημιουγούσαν καινούρια.

Δεν άντεχε αυτήν την παράνοια.

Πήρε το ουίσκι κι έβαλε στο ποτήρι.

"Στην υγειά της αγάπης" είπε και άδειασε το ποτήρι.

Άρχισε να μιλά στα αστέρια για την πρώτη της αγάπη.

Για εκείνη την καρδιά που έκανε την δικιά της να χτυπάει γρηγορότερα.

Έπινε, έλεγε κι έκλαιγε.

Γνωστό μοτίβο.

"Στην υγειά του έρωτα" είπε και άδειασε πάλι το ποτήρι.

Άρχισε να μιλά πάλι μα αυτή την φορά απευθηνόταν στην καρδιά της.

Της μιλούσε γλυκά και της έλεγε πόσο γλυκό συναίσθημα είναι.

Μα αυτή δεν άκουγε.

Απλά έπινε.

Έπινε και πονούσε.

Μέχρι που ο γαλαξίας ήπιε μαζί τους

"Στην υγειά της ψυχής" είπε και την τράβηξε στην αιωνιότητα,

Κάπου μεταξύ ποτού, καπνού και έρωτα.

Κάπου μεταξύ μαστούρας και δακρύων.

Κάπου μεταξύ ψυχικού θανάτου και σωματικής ζωής.
•
•
•
•
•
Γι'αυτούς που πίνουν στην υγεία της ύπαρξης. Την ολοκληρωτικής, αποχαυνωτικής ύπαρξης.

Με αγάπη,
Ιωάννα