hp: next generation, next adventures

18. Rose

Victoire had me verteld wat we gingen doen.

Terwijl we liepen was het doodstil, dat is het vaak wel. Ik bedoel, dit mag eigenlijk niet. Als we worden betrapt hebben we echt een groot probleem, maar dit is belangrijk.

Voor de deur bleven we allemaal staan.

James deed de deur open. De kamer was donkerblauw, met heel veel, té veel, namen die schijnende sterren vormden.

Ik herkende er een paar, maar niet allemaal.

Aan de rechter wand hingen schilderijen. James en Lily Potter hadden samen een portret, die van Dumbledor was leeg, Severus Snape, Dobby de Vrije Elf, Dwaaloog Dolleman, Tonks, Remus Lupin en Sirius Black samen en Fred Weasley.

Het was overweldigend om ze daar te zien. Meerdere ervan waren familie, allemaal waren het helden. Allemaal waren ze gestorven. Meerdere ervan voor Harry, haar oom. Haar ouders hadden het overleeft, ze hebben met deze mensen gestreden.

'Opa?' vroeg James en liep naar het schilderij toe.

'Pap?' Teddy liep naar die van Remus.

Onder elk schilderij was de reden waarom ze daar hingen.

James en Lily Potter, vermoord door Voldemort. Gestreden tegen hem, ouders van Harry Potter. Door Harry te beschermen de Heer van het Duister de eerste keer tot val gebracht.

De Marauders, gestreden tegen Dooddoeners, de grootste lastpakken van hun tijd. Sirius Black, ten onrechte in Azkaban gezeten, Dooddoener ontmaskerd, nooit opgegeven. Gestorven in gevecht met een dooddoener, zij aan zij met Harry Potter. Remus Lupin, gestreden tegen dooddoeners, gespioneerd onder weerwolven, altijd moedig gebleven. Gestorven in de slag om Hogwarts. James Potter, gestreden tegen Voldemort, vermoord terwijl hij Harry beschermde. Tonks, gestreden tegen Dooddoeners, schouwer, altijd blijven lachen.

Ik voelde een traan opkomen terwijl ik de tekstjes las en vervolgens alle namen op de muur. Het waren er minstens 50, veel teveel.

James

Ik mag van mezelf maar twee keer per jaar hier komen. Met Halloween en op 2 mei.

'Hoi opa.' Ik weet dat het stom klinkt, maar niemand let op me.

'Ik hoop dat je trots op me zou zijn, ik wens dat je hier was, ik heb je nooit gekend maar,' mijn adem stokte, een traan brandde in mijn ogen, 'ik wilde dat ik je wel gekend had, dat je...' de traan ontsnapte, 'dat je me kon helpen. Dat je trots op me kon zijn, jouw verhalen kon vertellen, in plaats van ze van anderen te horen.'

'Ben je een lastpak in de klas?' vroeg opa.

'Zeker,' zei ik met een lachje.

'Ben je er voor je vrienden en familie?'

'Natuurlijk.'

'Dan ben ik trots op je.'

Ook Teddy was tegen de schilderijen aan het praten. Niemand had vrienden meegenomen, maar Sophie was er toch.

Ze zei heel zacht: 'Sorry, familie moment. Ik ga al.'

'Nee,' zei Victoire, die het minst goed met haar kon opschieten, 'Je hoort bij de familie. Je bent een van ons, net als Teddy. Net als Harry bij onze ouders hoorde.'

'Bedankt,' zei Sophie zacht.

Roxanne en Fred zaten bij het portret van Fred en vroegen over zijn grappen. Het schilderij lachte, maar kon er niet veel over vertellen. Net als James I. Het zijn slechts schilderijen.