hp: next generation, next adventures

40. Sophie

Ik en Fred splitsten op. Ieder deden we één kant van de gang. Op de vierde verdieping was niks, net als op de derde. Elke kamer was stoffig. Sommige hadden nog oude spullen van mensen die al lang waren gestorven. Hier had de familie van Velijn gewoond, maar nu stond het al tientallen jaren leeg. Hier en daar zag ik een voetstap, dus hier waren nog mensen geweest. Af en toe zag ik ook een kapot raam en in een kamer leek zelfs een brandje te zijn geweest. Het oude gebouw was dus niet onopgemerkt gebleven bij jongeren, al leek het me sterk dat die hier nog waren geweest sinds de Dooddoeners in waren getrokken.

Toen we op de tweede verdieping kwamen zag ik versere voetstappen, alsof er pas nog mensen hadden gelopen. Ik kwam een eetzaaltje binnen en merkte dat alles schoon was in tegenstelling tot de rest van de kamers die ik binnen was gekomen. Wel meer kamers op die verdieping leken redelijk schoon, dus ik had wel zo'n idee dat James op de eerste verdieping zat. Daar zouden de Dooddoeners nu waarschijnlijk ingetrokken zijn.

Toen ik en Fred elkaar weer zagen bij de trap vertelde ik dat en Fred knikte. We moesten nu een stuk voorzichtiger te werk gaan.

Rose

Scorpius deed de laatste dagen raar. Hij zag er moe uit, maar we gingen er 's avonds niet op uit. Misschien kwam het door het feit dat zijn ritme nu verstoord was, maar ik betwijfelde het. Eerst dacht ik nog dat hij er met Albus vandoor ging, maar Albus leek ook bezorgd om zijn vriend. Als je onderwerp aansneed zei hij dat hij vroeg naar bed zou gaan, maar was de volgende ochtend gewoon weer moe. In de lessen lette hij niet op, terwijl hij dat meestal wel deed. Hij maakte altijd zijn huiswerk, maar nu niet. Hij at meer, wat niemand als mogelijk had beschouwd, en als je hem een vraag stelde moest je hem vaak eerst slaan voordat hij je zag. Ik was bezorgd om hem, maar hij zei dat het wel weer over ging en ik geloofde hem. Ik adviseerde hem naar madame Pleister te gaan, maar eigenlijk wist ik ook wel dat dat het niet was. Dat er meer aan de hand was, maar hij hield voet bij stuk en deed alsof er niks was. Toch was ik bang dat hij iets voor ons achter hield.

Albus

's Avonds ging Scorpius weer vroeg naar bed. Maar ik dacht niet dat hij dan echt ging slapen, of nou ja, niet bleef slapen. Hij zou waarschijnlijk 's nachts er weer uitgaan. Ik vond het jammer dat ik niet mee kon, maar als hij het geheim wilde houden, vertrouwde ik erop dat hij een goede reden had. Alles leek erop dat hij nauwelijks sliep en zich om iets druk maakte overdag. Hij zei er niks over en als ik of Rose ernaar vroeg praatte hij eromheen. Er was iets, maar ik kende Scorpius al langer dan vandaag. Ik wist dat als hij het wilde, als hij dacht dat het nodig was, hij het zou vertellen. Ik dacht niet dat het nog lang voor zichzelf zou houden, het was slechts een kwestie van tijd en hij zou het met ons delen. Dacht ik. Hoopte ik.

James

Ik zat bijna de hele dag alleen in mijn kamer. Of cel, want dat was het. Ik snapte niet hoe Sophie dit zolang had volgehouden, ik werd er gek van. Ik kreeg net genoeg eten en drinken om niet te veel honger te hebben, maar te weinig om mijn honger echt te stillen. Ik hoopte dat ze me vrij zouden laten. Ik wist dat dat niet zou gebeuren, ze zouden me alleen vrijlaten als het losgeld werd betaald, maar dat zou niet gebeuren. Het ministerie was vast opzoek naar me, maar ik had pap vaak genoeg horen klagen over het papierwerk om te weten dat het nog even zou duren voor ze me zouden kunnen redden. Daardoor was er amper hoop. Een keer in de twee dagen werd ik bij Scar geroepen. Dan hoorde hij me uit, soms met een waarheidsdrank, één keer met martelen. Ik wist niks, ik kon niks zeggen, ik had geen informatie voor hen.

Deze avond werd ik er weer bij geroepen. Toen ik er heen liep hoorde ik voetstappen op de verdieping erboven, waarschijnlijk andere Dooddoeners. Het zwermde van ze, soms leken het er tientallen, soms waren er bijna geen te bekennen. Ik wist dat er nog wat waren, maar zoveel? Hoe had het ministerie dit nooit gemerkt?