hp: next generation, next adventures

8. James

Ik hield mijn broertje goed in de gaten. Bijna elke dag ging hij erop uit met Rose en Scorpius. Ze spraken af op een bepaald punt of in een leerlingenkamer. Soms zagen we ze. Dan schrokken ze zich wild als ze voetstappen hoorden, maar bleken wij het te zijn.

Ik dacht dat ze binnenkort wel aan konden om ons te helpen, ze konden al een heleboel en waren nieuwsgierig genoeg. Sophie dacht dat ook.

'Misschien kunnen we ze nu al vragen,' opperde ze regelmatig.

'Nee,' zei ik dan, 'Ze moeten na een tegenslag nog durven door te gaan, anders hebben we niks aan hun.'

'Oke, dan,' was altijd het antwoord. Altijd, behalve nu.

'Ze zijn er toch klaar voor? Ze doen het nogsteeds.'

'Ze hebben nog geen tegenslag gehad. Ze moeten een beetje gehard worden. Dat moesten wij ook zelf doen en nu moeten zij dat ook.'

'Je hebt ook wel gelijk, ik wil die kaart gewoon afhebben, ik heb er wel een beetje genoeg van ondertussen,' zei ze.

'Kijk daarom ben je dus een Slytherin. Je bent ambiteus,' zei ik.

'Weet ik, ik heb zo mijn momenten. Misschien dat ik straks er wel weer zin in heb. Nu niet.'

'Dan doe ik de rest wel. Morgen gaan we verder.'

'Thanks. Waar zijn onze kleine vrienden eigenlijk?'

'Op de tweede verdieping. Ze komen die kat dadelijk waarschijnlijk tegen,' ik wierp nog een blik op de Map.

'Ja daar komt de kat.'

Ze was ondertussen naast me komen zitten op de bank ik de leerlingenkamer van Gryffindor.

'Ze zien haar niet,' merkte ze op.

'Munro is maar twee gangen verderop,' zei ik.

'Dit gaat fout.'

We keken gespannen naar de kaart. We wisten niet wat ze dachten, niet eens wat ze deden. Maar wel dat dit fout zou gaan. Misschien een beetje, misschien heel erg.

De stipjes van de drie kinderen bewogen zich langzaam naar de kat toe. En de kat naar hun. Als hij dadelijk de hoek om kwam hadden ze 2 minuten om weg te rennen voor Munro kwam. Als ze wisten waar de geheime gangen zaten zouden ze op tijd zijn. Anders zou het moeilijk maar haalbaar zijn. Dit wist ik omdat ik dit vaak genoeg mee heb gemaakt. Maar ik had de Map.

'Daar komt hij,' deelde Sophie mee. En de kat kwam de hoek om. Rose rende als eerste weg. De andere twee volgde snel.
We waren er niet bij maar konden toch de paniek voelen als je bijna gesnapt werd, maar wij hadden ervaring en instinct om het juiste te doen; uitwegen te zoeken en vinden. Zij hadden dat nog niet.

Munro kwam dichterbij.

Ze waren de volgende hoek om.

Munro kwam dichterbij.

De drie hadden te laat gereageerd.

Er was nog maar 1 lange gang met 1 geheime gang die moeilijk te vinden was. Ze renden waarschijnlijk zo hard als ze konden maar de gang was lang en Munro was bijna bij de hoek. Hij was er en ging de hoek om. Waarschijnlijk riep hij iets want Rose bleef staan. Albus na een paar stappen ook. Zelfs Scorpius draaide uiteindelijk om.

Munro liep naar ze toe en nam hen mee naar zijn kantoor. Hij haalde er een leraar bij. Helaas voor hen was dat toevallig het schoolhoofd. Mc Gonnagol liep het kantoortje in.

'Nu is het nog 1 week wachten, dan weten we of we ze kunnen vertrouwen en op ze rekenen,' zei ik.

'Dat hou ik nog wel uit,' zei Sophie. 'Misschien.'