hp: next generation, next adventures

39. Scorpius

James was weg, waarschijnlijk ontvoerd en dat zat me erg in de maag. Ik had verwacht dat de Dooddoeners toch niet in Hogwarts konden. Ik had een Beknopte Geschiedenis van Hogwarts gelezen en daarin stond dat het eigenlijk onmogelijk zou moeten zijn, maar blijkbaar niet dus. Hoe erg dit ook was, even was ik toch wel blij. Ik mocht nu een hoofdrol spelen in een grote grap! Een van de grootste dat jaar!

Ik haastte me naar Gryffindor om de timer te zetten op de dingen die we hadden opgehangen. Het principe was hetzelfde als het vuurwerk, maar het effect anders. In plaats van harde knallen en veel licht was nu het ding dat er een dikke mist moest komen. Niet zo dicht dat je niks meer kon zien, maar wel zo dat het licht gedempt werd. Daar hadden we bovendien ook een spreuk voor.

Het was een lastige bezwering, maar ik had goede leraren (Sophie, Roxanne, James, Dom en Fred afgewisseld) dus ik wist hoe het moest. Ik kreeg er een goede timer op van 25 minuten en ging verder met de zakjes met spookgeluiden en lichten. Vervolgens wat stoorzenders voor degene met telefoons en laptops en nog wat andere extra's. Vervolgens rende ik naar Slytherin, de bieb, twee gangen en wat lokalen om hetzelfde te doen.

Met nog 5 minuten over kwam ik dan eindelijk weer in mijn eigen slaapzaal, die leeg was. Precies op tijd ging de mist aan.

'bloed, verscheuring, openrijten...' 'Levende, levende!' 'Ze zullen hetzelfde zien als wij...' 'Het licht, ze zullen er komen!' 'Maar zij zullen niet vervloekt zijn...' 'Zoals wij... zoals wij...'

Van dat soort enge dingen galmden door de hele school met een mooie show erbij. Ik moest de schimmen ook besturen, net als Sophie. Ik sprak de bezwering uit ruim een minuut na het begin, zodat de eerste schrik eraf was en de tweede erger zou zijn.

Ik maakte moordende en enge, snelle bewegingen. Ik hoopte maar dat het goed ging in andere ruimtes, maar in mijn kamer werkte het prima en zag je overal zwarte en witte gedaantes rondvliegen. Met verschillende spreuken kom ik een schim een actie opnieuw en opnieuw laten herhalen, zodat ik weer met twee anderen verder kon.

De hele actie duurde nog geen 5 minuten of de mist loste op en met een laatste kreet: 'onze beurt! 1 april!' , ons teken vanaf nu, werd alles opgeheven en plofte ik op bed met een boek voor als er iemand de kamer in zou komen.

Dat gebeurde niet en na 10 minuten besloot ik dat het veilig was. Het was niet ongewoon dat ik me terug trok in mijn kamer, ik las veel en schreef ook wel eens in een dagboek (al zou ik dat nooit aan iemand toegeven). Niemand keek er meer naar op als ik een uurtje verdween om bij het avondeten weer op te duiken. In de leerlingenkamer zat ik wel eens met Nick, die nu ook gebaarde dat ik erbij moest komen zitten. Met een vlug gebaar maakte ik duidelijk dat ik net wegging en zodra ik uit de leerlingenkamer was ging ik harder lopen. Ik wilde wel rennen, maar dat zou raar zijn, dus liep ik gewoon zo hard als ik kon naar de grote zaal.

Daar zaten altijd wel mensen en kon je de Weasleys in het weekend eigenlijk altijd wel vinden, dus viel het niet op dat ik bij hen ging zitten.

'Hé Scorpius, hoe ging het?' vroeg Fred. Voor een buitenstaander zou het lijken alsof ik huiswerk gedaan had, of getraind of iets in die richting.

'Voor mijn gevoel wel goed, eigenlijk. Ik geloof dat het resultaat er wel was?' zei ik.

'Zeker, zeker. Jammer dat je er niet bij kon zijn. Maar geloof me: het was geweldig. En ik heb het op video, dus je kan het vanavond terugkijken. We hebben om 10 uur op de gebruikelijke plaats afgesproken,' zei Fred, nog steeds op de toon alsof het over een training ging.

'Top, ik kan niet wachten. Ik ben blij dat ik mee kon doen,' zei ik, ik was erg enthousiast, maar probeerde het te verbergen en volgens mij ging dat redelijk goed.