hp: next generation, next adventures

26. Sophie

Ik werd wakker in de middag. Raar, ik had minstens 12 uur geslapen voordat ik hier weer wakker werd. Om 3 uur 's nachts hadden ze me ontvoerd. De bitches.

Ik lag lekker te slapen, tot ik geluiden hoorde. Ik greep naar mijn stok als een reflex, vervolgens voelde ik me verstijven. Binnen een paar seconden had ik de vloek al weer opgeheven en stond ik naast mijn bed met mijn toverstok in de aanslag. Ik had de rest wakker moeten maken, dacht ik die middag, maar destijds dat ik alleen maar aan het feit dat ze juist veilig moesten zijn. Ik hoorde een zachte stem zeggen: Mijn stok is gericht op de kleine met het lange rode haar. Ik had een paar seconde nodig gehad om een plan te bedenken, maar het was al te laat. Ik was ontwapend, verstijfd en vastgebonden. Ze schatten me tenminste niet te laag in. Mooi, dat haat ik.

Ze lieten me niet eens omvallen, ik zweefde het raam uit. Ze bonden me een blinddoek om en Verdwijselen met mij. Ze brachten me hoogstwaarschijnlijk naar deze kamer, waarbij ik tegen de deurpost stootte, spoten me een slaapvloeistof in en haalden de doek van mijn ogen toen ik sliep.

Ik keek eens goed om me heen. Het was een kleine kamer met niet meer dan het matras waar ik op lag. Er was ook een raam, maar dat zat hoog, was te klein om doorheen te kunnen, had tralies aan de buitenkant en was met magie dichtgemaakt. Er was een deur met twee sloten, te ingewikkeld voor mij als simpele slotenprikker en ik voelde de magie erin.

Ik had eruit kunnen komen, als ik mijn staf had gehad. Die hadden ze me afgepakt, net als mijn slotenprikkers die ik altijd bij me droeg.

Mijn hoofd voelde alsof iemand er meerdere keren opgeslagen had. Ook mijn been was niet meer helemaal de oude nadat ik tegen die stomme deurpost was geknald. Ik sterkte me een paar keer uit om de stijfheid van de vloeistof uit me te krijgen.

Ik snapte niet waarom ze me ontvoerd hadden, niemand behalve Teddy wist van mijn vloek. Ik had een van Dooddoeners herkend: die met het grote litteken. Misschien hadden ze mijn moeder gezien en had het gewoon te maken met het ding dat ik hun dochter ben. Daar ging ik dan maar vanuit.

Ik liep een paar keer op en neer, zoveel pijn deed mijn been niet, maar als ik moest rennen had zou ik er wel door afgeremd worden. Ik ging op mijn tenen staan en keek uit het raam. Nog steeds kon ik niet alles zien, maar wel dat er een groot hek om een slecht onderhouden tuin stond. Zo'n soort als je wel eens bij landhuizen zag. Daaromheen lagen weilanden en ik zag geen dorpje of stad liggen. Niks van herkenningspunten, niks waardoor ik wist waar ik was.

Ik ging weer op het matras zitten en probeerde rustig adem te halen. Het ergste was dat ik niet wist waar ik was, wat ze wilden doen en hoelang ik hier zou moeten blijven.

Na een tijdje moet ik in slaap zijn gevallen, want ik werd wakker toen ik geluiden hoorde.

Ik ging rechtop zitten, zo dat ik makkelijk op kon staan. De sloten ging open en er kwamen twee mannen binnen met hun toverstokken op mij gericht.

Kleine kans dat ik weg kon komen en ik was ondertussen erg nieuwgierig wat ik hier deed. Daarom besloot ik mee te gaan zonder moeilijk te doen. Anders wisten ze al meteen uit wat voor hout ik gesneden was.

'Je moet mee komen, naar de baas. We kunnen je doden, ik zou niets proberen.' Een sterk Iers accent. Interessant. Hadden ze me naar Ierland gehaald? Of was alleen deze gast Iers?

Ik knikte, stond op en volgde de voorste. Ik probeerde me niks aan te trekken van de toverstok die in mijn rug prikte, maar dat was erg moeilijk. We liepen door een gang die duidelijk in een landhuis lag. Het was hier een stuk beter onderhouden dan buiten, schoon, netjes, maar leeg en donker.

We gingen door een deur en kwamen uit in een kamer met een groot houten bureau. Er was een kast met boeken, een spiegel, een mooie stoel, alles om andere mensen te intimideren. Achter het bureau, in een grote, leren draaistoel zat de man met het litteken. Hij had zwart, lang haar en donkere ogen. Niet erg vriendelijk, maar ik denk niet dat dat zijn bedoeling is.