hp: next generation, next adventures

42. James

Je kan je niet voorstellen hoe blij ik was om mijn redders te zien. Na bijna een week van honger en onwetendheid wanneer ik vrij zou komen was ik héél erg blij dat ik daar eindelijk weg kon. Wel een beetje lullig dat ik in slaap viel, maar ik was daar omringt door mijn vrienden, door veiligheid en dus kon ik weer eens diep slapen. Wetend dat ik niet met een vloek wakker gemaakt zou worden, of getrapt, of met water besproeid.

Het was ook fijn dat ik de week daarna thuis kon blijven, om weer even aan te sterken. Vooral ons mam was daar ook erg blij mee, ze was vreselijk ongerust geweest. Toen ik meteen op school weer door die Vijfdeklassers werd omsingeld kreeg ik een kleine paniekaanval, geluk kwam Fred me meteen te hulp. Ik wist dat ik iets aan die paniekaanval moest doen, voor het weer gebeurde en ik dan alleen was. Dus probeerde ik de gebeurtenissen te verwerken, zoals ik al wel een beetje had gedaan thuis. Ik probeerde te leren van de fouten die ik daar gemaakt had en te plaatsen wat ik uit die slechte emoties kon halen, zoals alertheid of kracht.

Dat hielp, ik hoopte daarom ook dat ik het zo goed genoeg had verwerkt om rustig te blijven als de situatie zich weer aandeed.

Het was teleurstellend dat we niet verder konden de Map, misschien zelfs nooit meer... er was namelijk écht geen afstammeling van de Blacks. We hadden het nog niet aan Albus, Rose en Scorpius verteld, maar misschien was dat wel handig. Scorpius was namelijk wel familie van Black, hoewel James had gewaarschuwd dat hij het niet kon zijn, zou het toch handig kunnen zijn om het om informatie te vragen. Wellicht kende hij nog een oude neef die aan de voorwaarden voldeed.

De vakantie was gezellig, zoals altijd. We gingen ook een dagje naar zee, al was het daar eigenlijk nog veel en veel te koud voor. Sophie, Roxy, Dom en Fred waagde zich in het koude water, maar de rest keek van een afstandje toe. Ik durfde heel veel, maar haatte koud water.

Toen ik naar Sophie keek terwijl ze met Fred in het water speelde (de rest was er al weer uit) viel me op dat ze haar littekens had verborgen. Die in haar nek zat er nog, maar was flink vervaagd, die op haar bovenbeen was helemaal verdwenen en die op haar onderbeen was een stuk minder lang dan normaal. Het Duistere Teken was natuurlijk ook verborgen, maar dat was altijd. Ik was echt heel blij dat ze dat niet bij mij hadden gedaan, ik zou ook niet weten hoe je het moest verbergen.

Ik vroeg me nog een keer af waarom Sophie haar littekens had verborgen, het was niet alsof de Weasleys mensen waren waar ze vaak geheimen voor hield. Of dat ze de littekens op vervelende manieren had gekregen, het waren allemaal slechts ongelukken geweest. Volgens mij tenminste, met Sophie weet je het nooit zeker.

We moesten natuurlijk ook huiswerk maken... dat eindigde in de oudere die de antwoorden voorzeggen of je hun verslagen laten overschrijven en vervolgens een aantal stoeipartijen en papierenvliegtuigjesgevechten. Een erg geslaagde middag dus.

We vlogen wat, trokken met de jongeren op die we maar een paar keer per jaar zagen en deden stomme dingen die op school niet konden. Op de twee laatste avonden was iedereen naar hun eigen huis, om het daar ook nog eens te zien. Teddy, Sophie en Scorpius gingen met ons mee. Sophie sliep op de logeerkamer, Teddy bij mij en Scorpius bij Albus.

Sophie, Teddy en ik zaten op zaterdagmiddag in mijn kamer. Teddy lag op de grond (wacht even, hoe was hij daar terecht gekomen?), Sophie zat in de hangstoel met Albert te spelen en ik lag op bed.

'Zullen we doen of waarheid doen en dat je voor de ander moet zeggen of het doen of waarheid is?' vroeg ik verveeld.

'Ja,' antwoordde Teddy en ging rechtop zitten, 'James, jij eerst. Eén of twee?'

'Twee,' zei ik.

'Sophie,' stelde Teddy vast.

'Oké, waarheid voor Sophie,' besloot ik en pakte snel het flesje met waarheidsserum dat ik van Fred had gestolen en deed er een paar druppels van in een glas. Sophie leek benauwd, ik wilde niet dat ze zich zo voelde, maar ik wilde wel antwoorden. Ze dronk de vloeistof keurig op en keek me recht in de ogen. Ze keek zoals ze naar haar vijanden keek, dat was niet aangenaam.