hp: next generation, next adventures

54. Scorpius

Op zaterdag, 2 weken na de bloemenkroondag, was de beslissende wedstrijd. Wij moesten met 70 punten verschil winnen, op zijn minst, om de Cup te winnen. Ravenclaw zou met 160 punten verschil moeten winnen. Met 70 was nog te doen, 160? No way. Eerst moesten we natuurlijk winnen. Eigenlijk moest het wel kunnen: wij hadden betere jagers, een geweldige wachter, goede drijvers, alleen de zoekers waren eigenlijk tegen elkaar opgewassen, verrassend genoeg. Nee echt, Rose bleek echt goed te zijn, al was Roxanne natuurlijk wel iets beter, vooral door ervaring. Eigenlijk konden ze dus niet winnen.

Toch kon ik geen hap door mijn keel krijgen die ochtend. We hadden hier het hele jaar naar toegewerkt en nu moesten wij ervoor zorgen dat we met 70 punten zouden winnen. Het kon, makkelijk. Maar toch lag er een bepaalde druk op me. Rose at niet met ons mee, maar met haar team, natuurlijk. Albus probeerde bij me te zitten, maar werd weggestuurd door de rest van de familie, vooral door de stand van de cup op dat moment.

Ik had James, Roxy, Dom, Finn, Fred en Laura natuurlijk nog wel. Maar ik had Albus en Rose er graag bij gehad om niet over Zwerkbal te praten. Uiteindelijk gingen we dan weg uit de Grote Zaal, weg van al die ogen. Nu liepen we nog in een groot zootje, grappen makend, luid lachend, alles erg uitgelaten, dat was hun manier om de spanning van hun af te laten glijden. James en Fred uitbundig, Dom lachend om hun grappen, maar bij het veld een echt captain, Roxanne een beetje afwezig, maar zodra we bij het veld waren vastberaden, Finn lachend met James, maar zei niet veel, Laura een beetje stil op de achtergrond. Zelf toverde ik een glimlach op mijn gezicht, lachte een beetje op de juiste momenten en verder nam ik in mijn hoofd door wat er allemaal ging gebeuren, wat van mij verwacht werd of hoe het kon lopen. We zouden omkleden, het veld op lopen, in formatie gaan staan en wachten op het fluitsignaal. Zodra het fluitje ging stegen we op en probeerde Fred de Slurk te pakken, waarop ik, Laura en Fred verder speelden. Het ging best goed. Fred en Laura waren vooral veel aan de bal voor het eerste doelpunt. Daarna gooide Fred hem naar mij en ik naar Laura, Laura weer naar mij en ik scoorde. Bij de volgende pakte een Ravenclaw de bal toen Laura hem naar Fred gooide en scoorde. 20-10. Al snel 40-10 door een mooie worp van Fred en een ingewikkelde manoeuvre van mij. Vervolgens scoorde Ravenclaw, maar wij weer 2 keer. 60-20, dit ging lekker. Ravenclaw had de Slurk en probeerde te scoren, maar Dom hield hem tegen en gooide naar mij. Fred en Laura vlogen allebei niet vrij, dus pakte ik hem onder mijn arm en vloog zigzaggend om iedereen heen naar de andere kant van het veld. Zoals verwacht werd er een beuker op me af gestuurd, maar die kon ik makkelijk ontwijken, degene van achter was lastiger, maar al meteen was er een van opzij en van de andere kant weer. De Drijvers waren aan beide kanten en sloegen de hele tijd beukers over naar mij toe. Dat maakte vliegen lastiger, maar niet onmogelijk. Door de beukers had ik echter geen tijd om besef te krijgen van de rest van de omgeving. Ik had geen idee waar mijn teammaten waren, alleen de goal. Het werd steeds lastiger om de beukers te ontwijken. Ik was bijna bij de ringen, maar toch werd ik geraakt. Er schampte een langs mijn schouder en ik liet de Slurk vallen. Door mijn schouder kon ik de laatste beuker niet op tijd ontwijken en werd ik vol op mijn kaak geraakt. Alles werd zwart.

James

Ik zag dat Scorpius niet goed verder kon komen en probeerde wel tussen het ritme te komen van de beukers, maar een jager bleef me afsnijden en toen ik hem eindelijk kwijt was, was het al te laat. Scorpius was aan het vallen van een meter of 20 hoog. De Drijvers waren het dichtstbij, maar wisten niet wat ze konden doen. Fred en ik waren ook in de buurt, dus we raceten naar beneden en naar Scorpius, maar we zouden het niet op tijd redden. Ik hoorde mensen schreeuwen en vaagjes merkte ik dat andere nu ook aan kwamen vliegen, maar we zouden niet op tijd zijn.

Sophie

Wingardium Leviosa. Een van de makkelijkste spreuken, nu van levensbelang. Ik was op het bankje gaan staan, zodat ik Scorpius goed kon zien en zei de spreuk. Ik schreeuwde het niet, dat had geen nut. De stok moest het horen, voelen, niet de mensen. Meteen had het effect en Scorpius stopte met vallen. Hij was ver weg en zwaar, dat maakte het moeilijk, maar ik was goed in magie, dus het viel mee. Toch was het lastig om hem rustig te laten zakken. Hij was zo groot en de grond was moeilijk te zien. James schoot me te hulp. Hij vloog naar Scorpius toe, net als Fred. Samen hielpen ze hem op Freds bezem, ook met hulp van Dom.