Carrying The Billionaire's Baby (Book Two)

Chapter Four

Chapter Four

Nakakalimutan

[A/N: Annyeong guyseu :) Sorry ngayon lang huhu. Mahahaba na kasi ang nasa isang chapter kaya umaabot ng matagal bago ako nakakapag-update. Anyways. Wala pa rin po si Lucian. Timothy has a big part in this story lalo na kay Amanda kaya lagi siyang nasa bawat update. He will be the third party hehe :) So ayun. No Lucian muna. Wait niyo na lang po ang POV niya dahil mayroon talaga siyang POV :) Ayan. Enjoy reading guyseu <3 Salamat :)]

***

Mabigat ang ulo ko nang bumangon ako. Inalala ko ang nangyari kanina. Namula ang mga pisngi ko nang mapagtanto na umiyak ako sa harap ni Timothy telling him I want Lucian.

Oh damn it! Fudge! Nakakahiya! Seriously Amanda? You break down in front of him! Shit!

Bumukas ang pinto ng kwarto ko dahilan para mapatingin ako roon. Concern at naninimbang na mga mata ni Timothy ang una kong nakita. Naramdam ko ang pag-iinit ng buo kong mukha dahil sa matinding hiya sa nangyari. He was holding a tray na may lamang pagkain. Agad akong napabangon sa kahihiyan. I looked a real mess right now!

"Sorry nga pala sa nangyari." nahihiyang sabi ko.

"Ayos na ba ang pakiramdam mo?" may pag-aalalang tanong niya.

Napakagat ako sa labi nang sabay naming sabihin iyon. He took a deep breathe. Inilapag niya ang tray sa gilid ng mesa sa tabi ng kama saka naupo sa gilid ko. Napakagat ako sa labi at bahagyang nailang at nahiya. Nag-iwas ako ng tingin.

"How are you feeling?" masuyong tanong niya. I looked at him. "Fine. Ayos na. Pasensya na nga pala sa nangyari kanina." hinging paumanhin ko. Hindi ako makatingin sa kanya dahil nahihiya at naiilang ako. I remembered how I cried to him.

He tucked some of my hair strands in the back of my ear dahilan ng pagtingin ko sa kanya. "It's okay. I am glad you’re feeling fine now. Please don't cry again like that. Makakasama sainyo iyon ni baby."

Napatitig ako sa mga mata niya. How could he be so sweet and gentle? Why would he care this much to us? Hindi ko siya kaano-ano at kakakilala lang naming dalawa. Pero bakit ganito kung ituring niya ko?

"Hey... What are you thinking?" untag niya dahilan para mabalik ako mula sa malalim na pag-iisip.

"Why are you like this?" I want to know his reasons why is he doing all these to me and to my baby.

Kita ko ang pagkunot ng noo niya na para bang nakakapagtaka iyon. "What do you mean by that miss?"

"You being so kind and concern. Hindi mo ko gaanong kilala. Bakit mo ginagawa ang mga ito?" tanong ko.

Ngumiti siya sakin. "I have known you for years... Ikaw lang ang hindi nakakakilala sakin." sabi niya.

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat sa sinabi niya. I can’t remember meeting him in any instance. Pinagkunutan ko siya ng noo. "What are you saying? Hindi ko matandaang nagkakilala na tayo noon."

Ngumiti siya. "I’m just kidding." he laughed. Napasimangot ako. Akala ko pa naman nakilala ko na talaga siya noon at nakalimutan ko lang. "Kailangan ba matagal ng kilala bago maging mabait sa isang tao?" tanong niya.