Carrying The Billionaire's Baby (Book Two)

Chapter Thirty Two

Chapter Thirty Two

Understand

[A/N: Sorry for updating late. This is the continuation. Ang update na ito at ang mga susunod pang mga update ay nakaplano na. Sorry kung iniisip niyo na paulit-ulit na at wala ng bago. O kung masyadong pabebe si Amanda but trust me... Kailangan ang part na ito para sa future updates. I hope you will still trust me for this. I hope you understand and still wait patiently. I appreciate it so much. It will take more or less than 20 chapters bago matapos ang book two. I don't usually believe in happy endings lol hahaha. Napatunayan niyo iyan sa book one haha. Char. Sana makapagsulat din ako ng tragic kahit nanggigigil ako kapag may bidang namamatay sa tragic love story gusto ko pa rin gumawa ng ganoon haha. I'm planing to work for Samuel/Lyna love story and Brandall/Lucila love story too :) I'll continue them so sana masuportahan niyo rin sila in the future :) Enjoy reading po :) Saranghae <3]

***

Alam kong malaki ang kasalanan ko sa kay Lucian ngayon... Pero hindi ako makapaniwalang sinigawan niya ko na parang noon lang...

Napabuntong hininga si Lucian at lumapit sakin. Masuyo na niya kong tinitignan ngayon. Alam kong kinakalma niya ang sarili na tuluyang magalit sakin. My heart ache. "Come here..." sabi niya. Hindi ako lumapit dahil sa takot na masigawan niya ko ulit at sa guilt na alam kong malaki ang kasalanan ko. Hindi pa rin ako gumalaw kaya siya ang gumalaw para makalapit sakin.

Niyakap niya ko. Mas lalo akong nasasaktan. How can I still feel so love and safe inside his arms even he's so mad at me? Ang mukha ko ay nasa dibdib na niya habang umiiyak pa rin.

Napamura siya at mas niyakap ako. "I'm sorry. I'm sorry, baby." sabi niya na puno ng pagsisisi. Na para bang nahimasmasan na siya at unti-unti ng nawala ang galit niya sakin. Na para bang pinagsisisihan na niya na pinaiyak ako. Napahikbi ako at pinigilan pa ang mas lalong umiyak.

Hinaplos niya ang buhok ko at hinalikan ako sa tuktok ng uluhan ko. Mas humigpit ang yakap niya.

"Hindi ko sinasadyang pagtaasan ka ng boses kanina. I was fucking worried. Akala ko kung ano na ang nangyari sa inyo ni baby. I am so sorry baby," sabi niya na mababakasan talaga ang pag-aalala at pagsisisi. Mas lalo tuloy akong nakonsensya. Alam ko namang mali ako at kasalanan ko kaya naman hindi ko magawang magalit sa kanya.

Tumango ako. "I know I am at fault. I understand. Hindi ko gustong pag-alalahanin ka." sabi ko. Hindi ko naman talaga akalain na ganito ang mangyayari. Hindi ko talaga sinasadya. 

Mas humigpit pa lalo ang yakap niya. "But it doesn't give me the right to shout out you." sabi niya. "I'm really sorry..."

"It's okay. I understand." sabi ko sa kanya at ngumiti. I really do understand him. 

Kumalas siya sa yakap. Kita ko na ang pananabik sa mga mata niya, ang pag-aalala, ang kalungkutan, pagsisisi at pagod sa mga iyon.

"Ayos lang ba talaga ang pakiramdam mo? Pupunta na ba tayong ospital?" tanong niya at hinawakan pa ang pisngi ko para haplusin ng kanyang hinlalaki.