Nxenesja e Re | ✔ |

E kaluara

~~Flashback~~

-Nxitoni duhet te largohemi eksperimenti ka dale jashte kontrollit... - thoshnin disa njerez qe po vraponin. - Drejt portave te emergjences.

-Oh mos jane te mbylluara!

- Mos na lini ketu!

- Me vjen keq zoterinj, por me duhet te largohem mund te gjej shume njerez te tjere qe mund te bejne punen tuaj, madje shume here me mire.

"Njeriu i mistershem u largua, por shkencetaret ne laburator u vrane nga shperthimi i krijuar i nxitur nga kimikatet e djegshme. Disa gjera nuk shkuan mire dhe per rrjedhoj eksperimenti shkoj keq. Droga qe i injektuan e beri shume agresiv sa vrau kedo, qe i dilte perpara. Ishte nje tmerr i vertete gjak i shperndare kudo, kufoma dhe gjithe ky tmerr ishte shkaktuar nga nje femije... "

~~End of fashback~~

Uilliam's POV

E palevishme si nje peshk, Aida dergjej ne krahet e mia dhe une nuk dija c'te beja me te. Nuk mund ta voja ne infermieri, pasi rrezikoja te ndeshesha perseri me doktorin sharlatan.

Ajer i paster?
Ndodheshim ne shkallet afer tarraces. Per fat e kisha celsin e deres, te cilin e fitova ne bastin me ate tipin nga Qeveria e Studenteve.

Per me teper, Aida thjesht dukej si ne gjume. Gerhiste dhe hapte gojen so corrape dhe nuk dukej se kishte dicka me serioze.

***

Rrija ulur duke luajtur me nje video-loje, nderkohe qe i hidhja nje sy Aides here pas here, ne rast se mos zgjohej.

Ne fund u merzita dhe e flaka lojen tutje. Nuk humbet robi ne te njejtin nivel per 5 here rradhazi. Isha i shperqendruar sesi dielli ndriconte forte, si mes shtatori, (ishte akoma mengjes) dhe rrezet e tij ceknin lekuren e saj te bute.

<Prit qe kur u fillova te mendoja per te, dreq!...>

Kishte kaluar gati 30 minuta dhe aji duhej te ishte ngritur tashme. Aida po bente ca fytyra, rrudhte vetullat, mblidhte buzet dhe levizte; mendja me shkoj se ajo po shikonte nje makth. Papritur erdhi trio e vellezerve budallenj: Elias, Aleksi dhe Austini. Degjoj zerin e qeshur (si gjithmone) te Austinit :

- HEJ Uilliam!

- Nuk ka njeri fuqi si puna jote te bertas kaq shume! - mendova me vete.

- Aida... - ndersa dy vellezrit e tjere budallenj dukeshin te shqetesuar disi.

- Shhh... - iu a bera. - Aida eshte duke pasur nje enderr te keqe nuk jam I sigurt ne duhet ta zgjoj apo jo!

 Degjova mermeritje te shurdheta mga ana e saj. E pashe me mire. Syte i ishin skuqut. Ishte duke... qare. Ishte duke qare!

E tunda pak, por isha akoma i pasigurt si duhej vepruar.

- Vrapo! - bertiti krejt papritur ne mes lotesh qe i rridhnin curge mbi faqe.

- Aida, merre me ngadale, - u perpoqa ta qetesoja.

- Aida... A je mire? - e pyeti Austini i shqetesuar. Nje pamje e panjohur per Austini moskokecares.

Aida uli koken nen shikimin tone intensiv.

- Cfare kam, shume mire jam, - u pergjigj ajo dhe fshihu syte sikur nuk kishte ndodhur asgje.

- Ti ishe duke qare, - tha Aleksi.

Po, gjeni!

- Ah, ashtu? Mos u shqetesoni. Eshte thjesht nje enderr e keqe e shkaktuar nga ankthi (per kaq u zu me Eduardin?).