Od miłości do nienawiści | leonetta

002 "Nie puszczam słów na wiatr, maleńka"

Violetta's Pov

Właśnie skończyliśmy zajęcia w Studio i zmierzaliśmy wszyscy w kierunku wyjścia.

- Violetta, ty za miesiąc nie masz czasem osiemnastki? - zwrócił się do mnie Maxi.

- Tak, mam i dlatego chciałam wam rozdać zaproszenia - uśmiechnęłam się i wyciągnęłam z torebki kilkanaście zaproszeń. Rozdałam je każdemu, łącznie z Leonem. Wszyscy zaczęli sobie coś szeptać do ucha, a obok mnie zjawił się Leon, który objął mnie ręką wokół talii.

- Sprawię, że to będą najlepsze urodziny w twoim życiu - szepnął, a ja uśmiechnęłam się i spojrzałam w jego stronę analizując na co mógł wpaść. Znam Leona, ale wiem, że w sprawie niespodzianek potrafi nieźle zaskakiwać.

- Może pójdziemy na karaoke? Dawno tam nie byliśmy - zasugerowała Camila, a wszyscy ją poparliśmy po czym ruszyliśmy w jego kierunku. Ostatni raz tam byłam kiedy to Leon i ja nie byliśmy razem, wtedy on był z Larą, a ja z Diego, jednak uważam to za rozdział zakończony, który zalicza się do przeszłości.

Weszliśmy do środka, a wewnątrz było około 20 osób, które siedziało i rozmawiało przy muzyce lecącej z głośników. Zdecydowaliśmy, że zaśpiewamy naszą nową piosenkę, która została napisana przez nas w trakcie trasy po skończeniu 2 roku w Studiu. Weszliśmy na scenę po drodze zabierając ze sobą mikrofony. Kilkanaście sekund później do moich uszu dobiegła znana melodia.

- Gira el mundo, gira.. - zaczęłam śpiewać.

***

W klubie karaoke zostaliśmy 2 godziny, a po tym pożegnaliśmy się i każdy ruszył w kierunku domu, Leon odprowadził mnie do domu.

- Leon? - spytałam, patrząc na nasze splecione razem dłonie.

- Tak?

- Pamiętasz jak obiecałeś nauczyć mnie jeździć? - spojrzałam na niego, a na jego twarz wkradł się uśmiech.

- Nie puszczam słów na wiatr, maleńka - spojrzał w moją stronę.

- Czyli to nadal aktualne? - przystanęłam w miejscu.

- No jasne - uśmiechnęłam się szeroko i pocałowałam go w usta.

- Kiedy zaczynamy? - wznowiliśmy pójście dalej.

- W ten weekend, a jeżeli nie idziesz nigdzie z dziewczynami to możemy już w piątek - odparł.

- W piątek jestem umówiona z dziewczynami na nocowanie.

- W porządku, więc w sobotę o piętnastej jestem pod twoim domem - stanęliśmy akurat pod moim domem. Złożyłam na jego ustach czuły pocałunek, który odwzajemnił.

- Do jutra - pożegnałam się i weszłam do domu.

Z uśmiechem na ustach skierowałam się do swojego pokoju. Ktoś przypadek nacisnął na dole na klawisze fortepianu przez co dostałam olśnienia. Chwyciłam w rękę pamiętnik i długopis. Zapisałam słowa, które przyszły mi do głowy, spojrzałam na nie i odczytałam:

- Siento que hoy ya estoy lista, digo, me siento distinta, quiero ser la protagonista no hay nada que temer, con el amor todo sucede, y si uno duda, retrocede, a actitud todo lo puede ,y me hace sentir bien - w tym momencie do mojego pokoju weszła Ludmiła.

- Interesujący tekst. Zawsze musisz pisać o Leonie? - spojrzała na mnie z podniesioną brwią, a ja przygryzłam wargę - Violetta, poważnie? A potem jak znowu ze sobą zerwiecie to podczas śpiewania tego jak zwykle pomyślisz o nim - przewróciłam oczami, ale miała rację. Ostatnio Leon daje mi dużą inspirację do pisania, jestem tym zaskoczona, ale lubię pisać o tym co czuję, każde moje uczucie mogę pokazać w piosence. I czasem nawet nikt się nie zorientuje, co chcę przez to przekazać.

- Nie narzekaj, Ludmiła. Myślisz, że nie słyszę jak czasem śpiewasz piosenki opisujące Federico? - spojrzałam na nią, czekając na reakcję. Rzuciła we mnie długopisem na co jedynie się zaczęłam śmiać - trafiłam w sedno! - wykrzyczałam z pokoju, kiedy ta wyszła.

I to niby ja jestem zakochana?

***

Oglądałam swój ulubiony serial i w momencie kulminacyjnym zaczął dzwonić mi telefon. Zignorowałam połączenie nawet nie patrząc kto do mnie dzwoni, jednak jakaś osoba była zbyt natrętna i zadzwoniła po raz drugi, odebrałam.

- Co jest takiego ważnego? - zaczęłam bez powitania.

- Violetta, tak się zwracasz do swojej cioci? - usłyszałam głos Angie.

- Angie! Przepraszam, właśnie oglądałam serial i.. sama rozumiesz - uśmiechałam się sama do siebie.

- Nic się nie stało. Violu, chciałabym cię poinformować.. - nie dokończyła bo do pokoju weszła Olga z kolacją.

- Leon? A może Diego? - zasugerowała patrząc na mnie ze swoim tradycyjnym uśmiechem.

- To Angie, Olga - odparłam ze zmarszczonymi brwiami.

- Angie, Angie! - mój telefon został napastowany przez Olgitę. Westchnęłam, ale poddałam się dobrowolnie. Sekundy później do mojego pokoju wszedł Leon.

- Cześć kochanie, wczoraj bluzy zapomniałem, a jest mi bardzo potrzebna - chciał wejść dalej, ale kiedy zobaczył Olgę stanął w miejscu. Wstałam i podeszłam do niego.

- Każda reakcja na dzwoniący telefon od Angie - pokręciłam z dezaprobatą głową - a wracając do twojej bluzy to ci jej nie oddam. Już jest moja - wskazałam na swoje ubranie. Zaśmiał się, ukazując swoje białe jak śnieg zęby.

- Dam ci tą, dobrze? Ta jest mi bardzo potrzebna - uśmiechnęłam się i przystałam na tą propozycję. Oddałam mu poprzednią bluzę, a kiedy podał mi drugą, którą przed chwilą miał na sobie, od razu na siebie ją założyłam. Powstrzymywałam się, aby przy nim nie zacząć się zaciągać jej zapachem.

- Zostaniesz jeszcze, proszę? - zrobiłam oczka kotka ze Shreka. Przewrócił oczami i przystał na tę propozycję. Odwróciłam się w stronę łóżka, a tam już nie było Olgi ani mojego telefonu. Usadowiłam się na łóżku, czekając aż mój chłopak dołączy do mnie. Kiedy już to zrobił, wtuliłam się w niego i puściłam dalej serial.

Oglądaliśmy w ciszy, ciesząc się sobą. Pod koniec odcinka spytał:

- Właściwie to dlaczego chcesz zatrzymać moją bluzę? - zaczął opuszkami palców jeździć po moim ramieniu.

- Po pierwsze są i jest bardzo ciepłe i ciepła, pachną i pachnie tobą - posłałam w jego stronę szczery uśmiech, a on jedynie pocałował mnie w czoło rozbawiony.

Tylko jeszcze wtedy nie zdawałam sobie sprawy, że to będzie jedna z niewielu rzeczy, które zostaną mi od Leona.

***