algofobi | yoonmin

5: the deception of the world

"Ağlama artık. Korkma."

Yoongi indirdiği başını kaldırmadı. Jimin'le göz göze gelmek istemiyordu. Sustu, yaşadıklarını kestiremiyordu. Elinden gelen bir şey yoktu, ama yaptığı her şey ona büyük bir hataymış gibi geliyordu.

Yol boyu ondan bağımsız akan göz yaşlarının kurbanı olmuştu. Gittiği yeri bilmiyordu. Atacağı adımların doğru olup olmayışını kestiremiyordu.

Uzun zaman sonra temiz bir havayı soluyordu. Arabanın asfalt üzerine kayışı dahi, onu büyülemiş ve kuvvetli bir duygu değişimine davet etmişti.

Büyük bir evin önünde dikiliyordu. Huzurdan eser yoktu. Kasvetli ve büyük, aile sevgisinin sıcaklığından mahrum kalmış evin kapılarına açılıyordu.

"Yapacak bir şeyin yok, suçsuz bir insanın ölümünü izleyecek kadar vicdansız değilim."
Yoongi'nin bileğinden tuttu ve evin kapısına doğru ilerledi.

"Neden ben?" Aniden ağzından çıkan kelimelere engel olamadı. "Dünyada bir sürü yardıma ihtiyacı olan, suçsuz insan var. Herkese yardım mı edeceksin. İyilik meleği değilsin ya."

Jimin homurdanırken zili çaldı. "Babam yüzünden bu haldesin, ne kadar göz yumabilirim buna? Babamın saçma istekleri yüzünden, daha ne kadar yıpranabilirsin?"

Kapı açıldıktan sonra Yoongi'yi peşinden sürüklemeye devam etti. "Yaşayacaksın, bilmediğin daha çok şey var. Hatta ben sana anlattıkça onlara heves edeceksin."

Uzun zamandır uğramadığı odasına girerek kapıyı kapattı. "Ah,

hiç değişmemiş bu oda."

Yoongi'nin bileğini bırakarak dolabının alt kısmından büyük bir bavul çıkardı. "Burada kalmayı sevmiyorum, kendi evim var. Bu ev babamın. Seni burada görmemeli."

Yoongi geriledi. "Babanın evi mi?" Nefesleri sıklaştı. Duvara değene kadar geriledi ve Jimin'den bir açıklama beklercesine ona baktı.

"Haber vermişlerdir, her yerde bizi arıyorlardır. Buraya da gelecekler." Ellerini saçlarına daldırdı ve dermansız bacakları yüzünden yaslandığı duvardan hafifçe aşağı doğru kaydı. "İşim bitecek.." Diye fısıldadı.

O adamdan ölesiye korkuyordu.. Yüzünü dahi görmek zihnindeki travmaların gün yüzüne çıkması için yeterdi..

"Eve geleceğimiz babamın aklının ucundan dahi geçmeyecek." Jimin dolabında bıraktığı kıyafetleri bavulun içine yerleştiriyordu.

"Bunları düşünebiliyorum, korkuyla baş başa kalmayacaksın. Bana inanmak zorundasın, başka şans bırakmıyorum sana."

Bavulun fermuarını kapatarak ayaklandı. Elini yerde oturan Yoongi'ye doğru uzattı. "Onlar gelmeden gidelim, kalk hadi."

Yoongi iki kez gözlerini kırpıştırdı ve önünde duran ele uzanarak ayağa kalktı. Yapacaklarını hâlâ kestiremese de, kendini onun adımlarına bırakmayı tercih etti.

Odadan çıkıp kapıya doğru ilerledi ve evdeki hizmetlilere haber verme gereği duymadan kapıyı açtı. "Sen otur, ben bavulu yerleştirip geliyorum."

Dediğini uyguladı ve arabanın ön koltuğunun kapısını açarak koltuğa yerleşti. Karışık aklını dağıtmak, ve kulaklarındaki fısıltıları sonlandırmak istiyordu.