Neden böyle oluyordu?Sürekli kaybediyordum.Sürekli yeniden başlıyordum ve sonra yeniden düşüyordum.Hayatımla ilgili bilmediğim bir sürü şey vardı.
Tamamen yapayalnızdım.Ne bunu açıklayabilecek bir ailem vardı ne de benim yeteri kadar bilgim.
Çatalağızdım ben.Bunun ne demek olduğunu biliyordum.Ama Salazar'ın akrabası olmam imkansız gibi bir şeydi...Bunu düşündüğüm an neden imkansız olsun ki,ailemi tanıdım ya sanki imkansız olsun diye düşünmeden edemedim...
Hogwarts'ın göl kenarı yalnız kalmak için mükemmel bir yerdi.Hala şoktaydım.Eskiden dalga geçilen bir kızdım şimdiyse korkulan bir kız mı olacaktım?
En önemlisi ortak salondan çıkarken Tom'a grup işinin bittiğini söylemiştim.Buna sevinmeli miydim ağlamalı mıydım bilmiyorum.En azından sürekli onu görmek zorunda kalmayacaktım...Ya da öyle sanıyordum...Belki de benimle uğraşmaktan vazgeçmeyecekti...Belki bir ceza daha gelecekti?
"Of."
Başımı ayın yansıma yaptığı çimenlere yatırdım.
"Onun yanına dönmelisin."
Yattığım yerden hızlıca kalkıp,arkamdan gelen sese baktım.
"Sen kimsin?" Dedim karanlıktan yüzü belli olmayan çocuğa.
Çocuk olduğum yere yaklaşınca ay sayesinde yüzü belirdi.
"Pelerini söndüren çocuk."
Göz yaşlarımı elimin tersiyle silip önüme döndüm.
"Yalnız kalmak istiyorum."
"Ortak salona girmeye kimse cesaret edemiyor,Evelina."
"Umurumda bile değil."
"Senin yanına yaklaşmayı da..."
Gözlerimi yanıma çömen adama diktim.
"Ben çataldili olduğumu bilmiyordum." Dedim titreyen sesimle.
Sesim titrediğinde çok sinir oluyordum o kadar aptal bir ses çıkıyordu ki utanıyordum.
"Artık herkes seni Salazar'ın torunu falan sanıyor." Dedi James ortamı yumuşatmaya çalışarak.
Pek yardımı olmuyordu gerçi ama...
"James...Çok yalnız hissediyorum."
James'in gülümsemesi kırık bir gülümsemeye dönüşürken elini omzuma attı ve kendine çekti.Başımı omzuna gömerken istemsizce gözyaşlarım akmaya başladı.
"Yalnız değilsin."
James o gece ağlamam bitene kadar yanımda durmuştu.Çocuğun gömleği,pelerini sırılsıklam olmuştu ve bunu dert etmemişti bile.Sanırım gerçekten o gece arkadaşlığımız gerçek anlamda büyümüştü.
Ayrıca gözlerim için çaydımen otu sözünü tutmuştu.Ortak salona girdiğimizde olayın gerçekleştiği köşeye göz ucuyla baktım ve kendime engel olamadan titredim.Ortak salonda Tom yoktu.
"Biraz daha iyisin değil mi?" Dedi James kuşkulu gözlerle yüzümü incelerken.
Başımı sallayıp yanağına küçük bir öpücük bıraktım.James kaşlarını kaldırıp,gülümsedi.
"İyi geceler öyleyse." Dedi benim yatakhaneme çıkmamı bekleyip.
"Sanada iyi geceler.Teşekkür ederim." Yatakhanemin kapısını kapayıp direk kendimi yatağa attım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Diary Of Evelina Mortez
FanfictionEvelina Mortez 1937 yılında Hogwarts'a başlayacaktı.Ancak kim bilebilirdi ki Tom Riddle ile aynı dönemde okuyacağını?Bu ne kadar Evelina'nın günlüğü olsa da anlattığı kesinlikle kendi hikayesi değildi. Tom Riddle'ın idi.
