Diary Of Evelina Mortez

Chapter 17-Murderer

"Birlikte yapacağımız şeyler derken?" Diye sordum.

Çünkü artık öğrenmiştim ki Tom ile bir şeyler yapmak demek gidip bir yemek yiyip,resim çizmek ve ya birlikte ders çalışmak demek değildi.

"Okuyunca anlayacaksın."

Kitabın herhangi bir sayfasını açtım ve okumaya başladım.

Belki de bir kitap için fazla iç karartıcı olduğundan bana saatler gibi gelen bir sürenin ardından hafifçe esnedim.

"Yorgun görünüyorsun." Dedi Tom yeşillerini,yeşillerime dikerek.

Önümdeki kitabı kapatıp oluşturduğu toz bulutuna aldırmadan ona baktım.

"Yorgun değilim.Sadece...bu kitapta hiçbir şey yok.Yani kendini öldürmek istemiyorsan."

Tom'un yüzünde anlamsız mutlu bir ifade vardı ve ne söylersem söyleyeyim bozulmayacak gibiydi.

"Biliyorum." Dedi."Artık yatalım mı?"

Gözlerimi kısıp onu anlamaya çalıştığımı gösterdim.Ancak tepki vermedi.

"Pekala." Dedim tedbirli bir sesle.Ayağa kalkıp,kitabı ona uzattım.İçimden bir ses Tom Riddle'ı bu kadar mutlu edecek bir şeyin çok hoş bir şey olmadığını fısıldıyordu.

"Kitap sende kalsın.Oku ve iyi sakla."

Kafamı salladım.

Sessizce yatakhanelerimize çıkarken,kaçamak gözlerle Tom'a baktım ve onu çözmeye çalıştım ancak o sanki ona bakacağımı biliyormuş gibi bana kurnaz bakışlarından birini gönderip yatakhanenin kapısını kapattı.

Hızla üstümü değiştirip,yatağıma girdim ve kitabı açtım.

İnsan ruhunun bölünmesi yoluyla ölümsüzlüğe ulaşabilinmesi de ne demekti?

"Lumox." Diye fısıldadım karanlık yatakhanede ve yorganın içine girip ışık saçan asamı kitaba yönelttim.

Burada yazılan şuydu.'Bir büyücü cinayet işlediğinde-Derin bir nefes aldım-ruhu parçalara ayrılır ve ölümsüz olmak isteyen büyücü,bazı objeleri hortkuluk haline getirerek ruhunun parçalarını bunların içinde saklar.Böylece ölse bile bir şekilde tekrar hayata tekrar getirilebilir.

Kitabı hızla kapattım ve yorganı üzerimden attım.

Okuduğum şeyle midemdeki bulanma hissi bir oldu.Birini öldürmek.Cinayet.

Tom bana beraber yapacağımız şeyler derken benimle birini öldürmekten bahsediyordu.Ruhunu parçalamak istiyordu ve bu evrede benim onun yanında olmamı istiyordu.Kısaca ölümsüz olmak istiyordu.

Birini öldürmek...Çok büyük bir şeydi.Ama sanki daha önce 2 defa bunu yapmamışım gibi kalbime yük inmesi de ayrı bir olaydı...

Kitabı en güvenilir yere,yani yastığımın altına koydum ve gözlerimi kapattım.

Böyle bir şeyi kabul edemezdim.

Gözlerimi açtığımda yatağımın başında dikilen,saçlarını ikiye ayırmış esmer bir kız gördüm.Kızın sırtı dönüktü ve hıçkırarak ağlıyordu.

"KATİL!" Diye bağırdı kız.

İçime dolan korkuyla yatağımda sola doğru kaydım ve sertçe yere düştüm.Bağırma isteğimle savaşarak,arkamı döndüm ve kendimi yatakhaneden dışarıya attım.

Neredeyse her basamağa takılarak aşağı koştum.

Gözyaşlarım kontrolüm dışında akarken derin,sesli nefeslerle Ortak Salonda bağırdım.