Diary Of Evelina Mortez

Chapter 28-Friendship

Karmaşa.

Fısıltılar.

Karmaşa.

Duyduğum şeyleri anlamlandırmakta güçlük çekiyordum.Rüya görmek ile gerçek arasındaki o inci çizgideydim.

"Miss Mortez." Dumbledore'un sesi kulaklarımı doldurdu."Nasıl hissediyorsunuz?"

Havada dönen siyah noktacıkların gitmesi için birkaç kez göz kırptım.Ağzımda değişik bir tat vardı ve midem bulanıyordu.

"Ben-" Boğazıma takılan öksürükle durakladım.Boğazım yanıyordu."Bilmiyorum."

"Koridorda bayılmıştı profesör."

Ses beklediğimden de kalındı.

Başımı otomatik olarak konuşan çocuğa çevirdim.Ve sonra da beni yüzünde büyük bir acıma ifadesiyle süzen Slughorn'a.

"Sanırım Bay Dolohov'un verdiği çay otu sana pekte iyi gelmedi.Değil mi?" Slughorn'un anlamsız gülmesine kimse tepki vermedi.

Ağzımı açmak bile zor geliyordu.

"İyi misiniz peki?" Diye devam etti.

"İyi." Dedim net bir şekilde.

"Pekala.Öyleyse istirahat et." Dedi Dumbledore.

Başımı öne eğip,Dumbledore'un bana attığı bakışlardan kaçmaya çalıştım.

Nihayet hastane kanadı bana kaldığında,acıyan bileklerimi gözlerimin önünde birleştirdim.

İki bileğimde yuvarlak şeklinde kızarmıştı.

En son neredeydim ben gerçektende?Slughorn'un kapısından çıktığımı hatırlıyorum.Koridora yürüyordum ve bir gölge gördüm.Sonrası yok.

Derin bir nefes aldım.Uyumak istiyordum.Sanırım gerçekten delirmiştim.Bana bir şeyler oluyordu ve ben ne olduğunu anlamıyordum.Hayatımın bir kabustan ibaret olduğunu anlamıştım artık ama bu kadarı fazla değil miydi?

Gözlerimi kapattım ve tekrar derin bir nefes aldım.

"Evelina!"

Gözlerimi açtım.Gelen Amanda'ydı.

"Merhaba." Dedim tekrar doğrulmaya çalışıp.

"Merlin!Evan Rosier,koridorda baygın bulunduğunu söyledi.İyi misin şimdi ne oldu?"

"İyiyim.Endişelenecek bir şey yok.Hatırlamıyorum zaten."

Amanda kaşlarını çattı.

"Hatırlamıyor musun?Birden mi oldu?Yediğin bir şey dokundu belki de ya da ne bileyim içtiğin bir şey?"

Başımı yana salladım.

"Bilmiyorum."

"Geçmiş olsun...Ben...Endişelendim."

Amanda ile aramız ne ara düzeldi bilmiyorum ama daha gözlerimi açalı sadece 15 dakika olmuşken yanımda James ve Gabriel'den önce o belirmişti.

"Sen mi?" Dedim ortamı neşelendirmeye çalışıp.

"Evet!" Dedi hafifçe omzuma vurup.

Güldüm.

"Konuşmaya hiç fırsatımız olmadı biliyorum ama...ben geçen yıllarda sana tam bir pislik gibi davrandığımı biliyorum ve şey ben...üzgünüm."

"Sorun yok." Dedim kendimi dahi şaşırtacak bir şekilde.Amanda'ya gülümsemeye benzer bir şeyler yapmaya çalıştım.

"İyi öyleyse..."Bir süre sessiz kaldı."Ve şey,Riddle'ın senin için endişelendiği çok açık."