Diary Of Evelina Mortez

CHAPTER 18-Mine

Şimdi şöyle bir not geçeceğim :D Ben bu bölüm için oldukça heyecanlıyım yorumlarınızı çok merak ediyorum umarım bir ana önce okursunuz :D İyi okumalarrr! Evet ben şuan çıldırıyorum asdadddsadas uzun bölüm istiyordunuz buyrun efenim :D 

---------------------------

Hatırlayamadığım bir rüyanın ardından,yavaşça gözlerimi araladım.

Tom'un hafifçe inip kalkan göğsüne yasladığım başımı,onu uyandırmamaya çalışarak yüzüne çevirdim.

Derin bir nefes aldım.İnsanlara zarar verdiği halde ondan nefret edemiyordum.Hatta ondan nefret etmeyi denediğim her dakika bir şeyler yine beni ona bağlıyordu.

Tom Riddle.Şuan aslında olmadığını bildiğim halde,fazlasıyla masum görünüyordu.Dudakları hafifçe aralanmış,siyah kirpikleri gözkapaklarını kenetlemişti.Saçları başının üstünde her zamankinin aksine dağınık duruyordu,aynı yetimhane'de geçirdiğimiz günler gibi.

Tom başını hafifçe oynatıp dudaklarını yaladı.Belime doladığı kolu yatağa düştü.

Bundan sonraki adımın uyanması olduğunu bildiğimden uyandığımı görmemesi için gözlerimi kapattım.Çünkü uyandığımı bilmesi demek,o odadan çıkmam demekti.

Beni tersleyeceğini düşündüğüm her an beni yanına kabul ediyordu...Yani demek istediğim kim Tom'a yanında uyuyabilir miyim diye sorsa başını sallayıp yana kayar ki?

"Günaydın." Boğuk sesi fısıltıyla kulağıma ulaştığında kokusunu son kez içime çektim.İşte bitmişti.

"Günaydın." Diye karşılık verdim başımı,göğsünden yavaşça kaldırırken."Ben mi uyandırdım?"

Tom rahatını bozmadı.Eliyle saçını karıştırıp hafifçe başını geriye attı,sonra da bana dönüp gülümsedi.

Kendimi tutamayıp ben de gülümsedim.

"Çığlıklarından uyumak pek mümkün olmadı."

"Affedersin." Dedim utanarak.

"Önemli değil." Tek kolunun üzerinde doğrulurken hemen yanımdan uzanıp arkamdaki perdeyi çekti.Perdeyi kapatıp yeşillerini bana dikti."Diğerleri hala uyuyor."

Hızla atmasına engel olamadığım kalbimle bende doğruldum.

Bir de birlikte uyuma alışkanlığı edinmiştik ki bu benim yüzümden olmuştu.

"Güzel."Kolumu ovdum."O zaman-"

Nefesini boynumda hissedince bütün sözlerimi yuttum.Parmakları önüme düşen saçlarımı yumuşak bir hareketle kulağımın arkasına çekerken bir şeylerin içimden kayıp gitmesine neden oldu.

"Eğer kimseye görünmek istemiyorsan gitmen gerek."

Yutkundum.Gülümsemem aynı anda yerçekimine yenik düştü.

"E-evet." Dedim.Sesim sadece fısıltıdan ibaretti.Ayaklarımı yataktan aşağı sarkıttım."Gitsem iyi olacak."

Kuruyan dudaklarımı ıslatıp,hızlanan kalp atışlarımı düzene sokmak için kısa bir nefes aldım ve ayağa kalktım.Bu anın saniyeler sonra bitecek olması kalbimi kırıyordu.

Perdeleri kapalı diğer üç yatağa kaçamak bir bakış atıp ses çıkarmamaya çalışarak kapıya yürürken,Tom ses çıkarmayı pek umursamayarak yataktan kalktı ve bana doğru yürüdü.

"Kalkmana gerek yoktu." Diye fısıldadım.Fısıldamam, çıt çıkmayan odada oldukça yüksek duyuldu.

Elimi arkamdaki kapının koluna attım ama Tom önümde durup arkamdaki kapıya uzandığında açabilmesi için yana bir adım attım.Niye bu kadar kibardı?Ona son kez gülümsemeye çalışıp dışarı döndüm.Sonra vazgeçtim.