Diary Of Evelina Mortez

Chapter 5-New Girl

Tom'un takımının bir parçası olmak ne kadar kötü olabilirdi ki?Peki ya arkadaşı olmak?Asıl soru buydu bence.Çünkü Tom'un dediği gibi onun hiç arkadaşı yoktu.Arkadaş kelimesinin kavramını bile bilmiyordu ve ben ona benimle arkadaş olursan grubuna girerim demiştim aptal bir blöf atarak...

Sonuç olarak o grubun bir parçasıydım artık.Diğerlerinin bundan haberi var mı bilmiyordum ama birazdan masalarına oturduğumda dedikoduları az çok tahmin edebiliyordum.Uzaylı tuhaf kız nasıl oluyor da Tom Riddle'ın grubuna girebiliyor falan filan.Her neyse eğer o gruba girdiysem bence bütün okula değiştiğimin farkına vardırmalıydım.Bunu ilk başta dış görünüşümle halledebilirim bence? Mesela...eteğimin boyunu kısaltmak?Çok mu abartı olur?Parlatıcı sürmek? Of neler diyorum ben?!Kime kendimi beğendirtmeye çalışıyorum?!

Her neyse eteğimin boyunu her zamankine kıyaslarsak birazcık kısaltmıştım.Hafif topuklu ayakkabılarımı altıma geçirip,saçlarımı her gün yaptığım gibi düzleştirmiştim.Bir fark olarak göz kalemi sürmüştüm.Hazır mıyız? Aynaya baktığımda gördüğüm manzaraya inanamamıştım.Bu gördüğüm ben miyim yoksa başka biri mi?Merlin benimle dalga geçmiyorsun değil mi?Topuklu ayakkabılarım fiziğimi belirgin edecek şekilde ortaya çıkarmıştı.Saçlarım olduğundan güzel ve canlı görünüyordu.Gözlerime sürdüğüm siyah göz kalemi yeşillerimi daha da ortaya çıkarmıştı...Bence bugün beni tanıyamayacaklardı...

Başım dik bir şekilde büyük salona girdim ve Tom'un yakınında bir yere oturdum.Aslında boş yere oturdum demek daha doğru olurdu.Ortamda hiçbir tepki olmamasına rağmen o yerin benim için ayrıldığını anlamıştım.

Tom ve takımı ben sanki orada değilmişim gibi yemeklerini yemeye devam etmişlerdi.İlk sene bardağını üzerine patlattığım çocuk Roy tam karşımda oturuyordu.Tom'un bunu bilerek yapmış olma ihtimalini düşündüm.

Biri benimle nihayet konuştuğunda hala ekmeğimi kemiriyordum ve Tom çoktan kitaplarını toplayıp büyük salondan ayrılmıştı.Ve tabi ki başını kaldırma zahmeti gösterip bir kere bakmadan.Beni gruba görmezden gelmek için çağırmış gibiydi.

"Sana kasıtlı bir şey değil." Dedi yanımda oturan Dolohov."Herkese böyle."

"Bence daha düzgün tanışmalıyız artık.Ben Antonin Dolohov."Dedi çocuk elini uzatıp.

"Evelina." Dedim elini sıkıp. "Weirdo değil.Sadece Evelina."

Çaprazımda oturan çocuk güldü.

"Biliyoruz.O pelerini asa kullanmadan bir anda yaktığını gördükten sonra emin ol bunu demeye cesaretim yok artık." Dedi."Adım James Avery."

Zafer kazanmış gibi gülümsedim."Bende seni biliyorum.O pelerini panikle söndürmeye çalışan çocuk.Memnun oldum."

"Burada hoş karşılanmayacağını biliyorsundur umarım." Dedi Dolohov'un diğer yanında oturan çocuk.

Herşey üst üste geliyordu sanki.

"Bir problemin varsa Tom'la neden konuşmuyorsunuz?" dedim iştahım kaybolmuştu.

Dolohov bardağından yudum alırken kahkaha attı. "Tom'un gerçekten böyle şeylere zaman harcayacağını mı düşündün?Hele senin için?"

"Bu çok saçma olurdu." Dedim bozulmamaya çalışarak."Ama ben sizin yerinizde olsam bir pelerini gözünü bile kırpmadan yakabilen bir kıza bulaşmazdım." Kitaplarımı masadan alıp gülümsedim."Bence iyi anlaşacağız." Gülümsememi bozmadan büyük salondan titrememeye çalışarak çıktım.