《TAMAMLANDI》
Arbor Krallığının Prensesi Nympha'yı bekleyen iki zorlu savaş vardı. Biri dengeleri alt üst eden karanlık bir güce karşı, diğeri ise kalbini sıkıştırıp onu nefessiz bırakan bir aşka.
⌜ Çocuk kendini beğenmiş gülümsemesiyle, "Prensesim...
Küçük bir not:Bu fantastik hikayeyi uzun seneler önce yazmaya başladım. İçinde olduğum dünya beni küçük bir fanusun içine hapsetmiş gibi hissediyordum. Bu hikaye ellerimden tuttu ve oradan çıkmama yardım etti. Şimdi bambaşka bir hayatın içindeyim ve aradan yıllar geçti ama her defasında aynı heyecanla okuyorum Nympha'yı. İşte tam da bu yüzden Arbor Krallığına bir şans daha vermeye ve bu kurguyu tamamlamaya karar verdim.
Umarım senin için de bir anlığına her şeyi unutabilecek bir sığınak olur burası.
📣🎼 Kitabın çalma listesine profilimden ulaşabilirsiniz.
NOT: KALP EMOJİSİ (❤️🔥) OLAN BÖLÜMLER AÇIK CİNSELLİK İÇERİYOR.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌾🌾🌾
Kırmızı, turuncu ve sarının her tonu adeta kusursuz bir tablo gibi gökyüzünü kaplamıştı. Güneşin son ışıkları küçük kızın gözlerini kısmasına neden oluyordu. Minicik ellerini gözlerine siper etmiş saçlarıyla neredeyse aynı renkteki buğdayların arasında uzanmış karanlığın gökyüzünü sarmasını beklerken bu gecenin öneminden haberi yoktu. O her zamanki gibi bütün gün Ventusla başakların arasında koşturup durmuş sonu gelmeyen oyunlar oynamıştı.
Uzaktan bir kadının ona seslendiğini duydu. Dadısının sinirli sesini alır almaz uzandığı yerden doğrulup üzerindeki toprakları temizlemeye koyuldu. Dadısının özenle giydirdiği beyaz elbisesi griye çalmış etekleri sökülmüştü. Saçlarındaki muntazam örgüdense eser yoktu. Şimdi sarı gür saçları iri iri dalgalarla beline kadar iniyor. Rüzgârın savuruşlarıyla özgürlüğün tadını çıkartıyordu. Orta yaşlarında tombul kadın yüzünde hayal kırıklığıyla küçük kıza baktı. Daha sabah tam bir hanımefendiye dönüştürdüğü kız yine köylü kızları gibi saçaklı, bakımsız görünüyordu. Yer yer ağarmış kahverengi saçlarının üzerindeki beyaz dantel örtüyü ve aynı desendeki önlüğünü düzeltti.
Küçük kız dadısını çok iyi tanıyordu. Ona bağırıp çağırmamak için dadısı hep bunu yapardı. Masumane bir tavırla kafasını eğdi ve dadısının elini tuttu. Buğday tarlası bitince rengârenk bahçede ilerlemeye başladırlar. Küçük kız bu bahçeyi çok severdi. Her yandan onu saran düzinelerce değişik bitkinin kokusuyla sanki başka bir diyara gider, buradan çok uzaklarda olduğunu hayal ederdi. Dadısının büyük adımlarına yetişmeye çalışırken kokuları içine çekmeye fırsat bulamıyordu. Kaşlarını çatıp yürümeye devam etti.
Önünde yükselen haşmetli bina yine onu korkuttu. İstisnasız yer yanı bembeyaz bu bina onun evi, yuvasıydı. Büyüklüğü karşısında yine gözleri kocaman açıldı. Büyük işlemeli kapıdan içeri girerken kıpırdamadan duran siyah üniformalı adamlara baktı.
Adamlar hafifçe eğilip büyük bir gürültüyle kapıyı açtılar. Kapı açılınca kendini daha rahat hisseden küçük kız, tanıdık mermer sütunlara dokunarak yürümeye başladı. Dadısı çevik bir hareketle onu kucağına aldı ve koridorun sonundaki kapıya ilerlemeye başladı. Bu kapının "temizlik" demek olduğunu çok iyi biliyordu. Hiç itiraz etmedi. Saçlarını, vücudunu bir sürü kokulu sabunla yıkadılar ve ona yepyeni beyaz bir elbise giydirdiler. Sarı saçlarını örüp üstüne kısa, dantel bir örtü yerleştirdiler. Etrafını saran onlarca insan artık hazır olduğundan emin olunca önünde yavaşça eğilip onu yanı başındaki dadısına teslim ettiler. Küçük kız, dadısının elinden tutarak büyük sarayın geniş ve karmaşık koridorlarında ilerlemeye başladı.
