《TAMAMLANDI》
Arbor Krallığının Prensesi Nympha'yı bekleyen iki zorlu savaş vardı. Biri dengeleri alt üst eden karanlık bir güce karşı, diğeri ise kalbini sıkıştırıp onu nefessiz bırakan bir aşka.
⌜ Çocuk kendini beğenmiş gülümsemesiyle, "Prensesim...
Ventus, salondaki diğer herkes gibi, anlamayan gözlerle ona bakıyordu. Kaşları endişeyle çatılmış, Nympha'ya ulaşmak ister gibi belli belirsiz bir adım atmıştı.
İkisinin arasında duran Meridiem Nympha'ya yaklaşıp gözyaşları ile dolan mavi gözlerine baktı. "Ah çocuğum..." dedi usulca. "Kehanet..."
"Ne meşalesi? Ne kehaneti? Neden bahsediyorsunuz?" Caelum, Nympha'nın titreyen bedenini sıkı sıkı tutmuş, Ventus ile onun arasında gidip gelen bakışlarıyla olanlara anlam vermeye çalışıyordu.
Meridiem gözlerini Nympha'dan ayırıp ondan bir cevap bekleyen adama çevirdi. "Yıllar önce Kraliçe Molatia'nın Nympha için söylendiğine inandığı kehanet. Bu yüzden o ritüeli yaptı."
Nubes hafızasının derinliklerinden çıkardığı kelimeleri yüksek sesle söyledi. "Herkes karanlığın aydınlanacağına dair umudunu kaybetmiş olacak. Öyle ki yanı başlarında ateşlenmeyi bekleyen meşaleyi göremeyecekler."
Meridiem kafasını sallayıp onayladı. "Yalnız o görecek. O bilecek," derken başıyla Nympha'yı işaret etti. "Molatia haklıymış. Kehanet Nympha için söylenmiş ama meşaleyi görmesi gereken o değilmiş. Kızıymış." Kafasını iki yana salladı. "Nasıl bilebilirdik?"
Siren çekinerek "Bu ne demek oluyor?" diye sordu. Gözleri Ventus'ta takılı kalmıştı.
"Aradığımız çözümü bulduk demek oluyor." Abbondio elini hafifçe kaldırıp Ventus'u işaret etti.
Sessizliğini bozan Nympha "Karşıt güç o." dedi. Sesi titrese de artık ağlamıyordu. Onların karşısında kendini bu derece kaybedip gözyaşlarına boğulmayı asla istemezdi ama farkına vardığı gerçekler yalnızca aklını değil kalbini de yıkıp geçmişti.
Nympha bir adım atıp Caelum'un onu tutan ellerinin arasından çıktı. "Karanlığı dengeleyecek olan aydınlık... Görmem gereken meşale."
Nympha biliyordu. Şimdi zihni sakladığı en karanlık sırrı açığa çıkarmıştı ve Nympha her şeyi açıkça görebiliyordu. "Nasıl olduğunu bilmiyorum. Yalnızca o olduğunu biliyorum. Ve bu karanlığı nasıl yok edebileceğimizi..."
Annesinin söyledikleri şimdi anlam kazanmıştı. Artık boşlukları zorlanmadan doldurabiliyordu. "Ritüeli tekrarlamalısın," demişti Molatia. "Tılsımı karşıt güç kullanmalı."
