Idol στο σχολείο μου ?

Κεφάλαιο 8ο.

Είναι  απαίσιο!  Όπως και η ψυχολογια μου αυτή τη στιγμή!
____________________________________

Νίκης Pov.

Με είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ εκείνο το βράδυ... Σηκώθηκα το πρωί... αποφάσισα να πάω σχολείο . Ετοιμάστηκα γρήγορα και έφτιαξα πρωινό στον αδερφό μου στα λεπτά που μου έμειναν.  Δεν είχε φάει χθες το βράδυ και ήταν λίγο χάλια οποτε ... γτ Όχι?... ενα πρωινό θα του κάνει καλό..! Έφτασε η ώρα να φύγω πήγα μέχρι τη στάση για το λεωφορείο... είχα μπει μέσα και τότε ήταν που το μετάνιωσα το γεγονός το ότι πάω σχολείο.. .. Ήταν όμως αργά... υπέθεσα ότι θα αντέξω!  Με τα πολλά πολλά μπήκαμε στις τάξεις.. Ο Jehan χάρηκε που με είδε μα εγώ απλά δεν μπορούσα να νοιώσω το ίδιο πια... η πρώτες ώρες πέρασαν...καθομουν όλη μέρα στο θρανιο και σκεφτόμουν διαφορά.. . Όπως το ότι.. . Τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνω πλέον στο σπίτι?... άραγε ο αδερφός μου έχει κάτι στο μυαλό του για δουλειά ίσος?.... Μήπως θα μπορούσα να έχω εγω καπου μια μικρή δουλειά  μετα το σχολειο ίσα ίσα να βγάζω ενα μικρο χαρτζιλικι .. Μέχρι που με διέκοψε ο Jehan  που τελικά αποφάσισε να μου μιλήσει... με κοιτούσε σχέδον κάθε λεπτό στο μάθημα αλλα δεν μου είπε λέξη και εγώ δεν είχα και πολύ όρεξη να ανοίξω μια κλασική συζήτηση του τύπου Γεια τι κάνεις πως είσαι.... οπότε.. . Απλα το άφησα έτσι.. 

"Νίκη! Θα μου πεις τι έχεις Ναι η Όχι?!"Δεν περίμενα να μου μιλήσει έτσι απότομα  ξαφνιάστηκα λίγο αλλα μπορώ να πω ότι δεν μου κακοφανηκε ίσα ίσα!

"Ναι .. εμ εγ-.. " πριν προλάβω καν να ολοκληρώσω τη πρόταση λέει

"Δεν θέλω δικαιολογίες και ... μη μου πεις ότι δεν έχεις κάτι γτ δεν ξέρω και εγω τι θα γίνει! Σε πείραξε κάνεις? Έπαθες μήπως κάτι? Πονάς κάπου? Και ... χθες ελειπες....σχετιζεται με το σημερινό λυπημένο πρόσωπο σου?"
...οκευ.... ήρεμα μεγάλε ! Σκέφτηκα απο μέσα μου...

"Απλά.. . Έχασα αγαπημενα Πρόσωπα...και... Δεν μπορώ να το χωνέψω,  δεν ξέρω καν τι θα έπρεπε να κάνω στο σπίτι πλέον και ο αδερφός μου είναι σε χάλια κατάσταση...απλα... Δεν.. Δεν.. ."εκεινη την ώρα δάκρυα άρχισαν να πέφτουν ...δεν μπορούσα να το ελέγξω... Ο Jehan  φάνηκε αρκετά ψύχραιμος με επιασε από το χέρι και με τράβηξε με βιαστικό βήμα έξω απο τη τάξη και  πήγαμε πίσω από το σχολειο... όπου και με βοήθησε να κάτσω σε ενα πεζουλακι και έπειτα κάθησε και αυτος δίπλα μου ...δεν μου άφησε το χέρι.. κοιτούσε προς τα κάτω Και επιτα με αργό ρυθμό ανέβασε το βλέμμα του και με κοιτάξε .. Για λιγα λεπτά υπήρχε μια ησυχία...πραγμα που με ηρέμησε αρκετά... Ο Jehan μου σκούπισε τα δάκρυα με το χέρι του και περασε τη τούφα από τα μαλλιά που έπεφτε στο πρόσωπο μου πίσω από το αυτι μου... Εγώ απλά κοιτούσα όπου διποτε αλλού εκτος απο αυτον...  αποφάσισε να σπάσει αυτή τη σιωπή που επικρατούσε και καθος γύρισε το βλέμμα του προς το έδαφος... είπε.. .

"Ξέρεις ... Και εγώ έχασα του δικους μου  πριν 2 χρονια... καταλαβαίνω πως  νοιώθεις.... Και.. Δεν εχω σκοπό να προσπαθήσω να σε κανω να γελάσεις όπως ο καθένας... Γιατί δεν πιστεύω πως είναι για γέλια όλο αυτό.. ."
..ενοιωσα άσχημα και για αυτόν... Δεν είπα τίποτα απλά τον άκουγα ...Έτσι  και αυτός συναιχισε να μιλάει χωρίς να με κοιτάει..

"Δεν έιμαι καλός στα λόγια ως αναφορά τη περιγραφή των συναισθημάτων αλλα... Ξέρω ότι νοιώθεις ενα μεγάλο κενό..το οποίο ξέρεις ότι δεν μπορείς να γέμισης με όποιο διποτε τρόπο όσο και αν προσπαθείς και αυτό σε κάνει να θες απλά να τα παρατήσεις όλα... μα...  Δεν νομίζω πως ένα άτομο σαν και εσένα θα έπρεπε να κάνει κάτι τέτοιο.. . Δεν σε ξέρω καλά ακόμη μα...μπορω να καταλάβω πως ... εχεις..  Αυτό το κάτι! Δυστυχώς εγω δεν μπορώ να σε πίσω γι'αυτό μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις όπως δεν μπορώ επίσης   να  σε κάνω χαρούμενη έτσι απλά.. ..δεν θα σου πω πολλά ακόμη απλά θέλω να ξες ότι..  θα κάνω ότι διποτε για να ξαναδώ εκείνο το χαρούμενο πρόσωπο σου και ότι είμαι εδώ για εσένα για ότι διποτε ... ακόμη και για το πιο μικρο χαζό πραγματάκι που σε αφορα!"
Με τα λόγια του αυτά μπορώ να πω με είχε βάλει σε αρκετές σκέψεις και άρχισα είδη να βλέπω διαφορετικά τη κατασταση...  Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι.. .  Έλεγε τέτοια πράγματα για μενα κάποιος που σχετικά πρόσφατα γνώρισα μα παρ'όλα αυτά να έχει καταλάβει ποία  ειμαι...οταν τελείωσε αυτά του τα λόγια με ξανα κοίταξε...αλλα εγω ακόμη είχα το κεφάλι μου σκυμμένο και αρχισε να σχηματίζεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου... μικρό και διακριτικό.. .  Αλλά ήταν χαμόγελο! Ό Jehan  άπλωσε το χέρι του τοποθετώντας το  απαλά κάτω από το πηγούνι μου και μου σήκωσε με αργή κίνηση το κεφάλι μου. Με κοιτούσε μέσα στα μάτια! Δεν άντεξα και απλα τον αγκάλιασα ! Ήταν από εκείνες τις αγκαλιές με πολύ συναίσθημα....! Αφού τον άφησα σηκώθηκε και μου έδωσε το χέρι του για να με βοηθήσει να σηκωθώ και περπατούσαμε με πρόορισμο τη τάξη! Καθώς περπατούσαμε χωρίς να μπούμε ακόμη μέσα στο σχολείο ακούω από μακρυά κάποιον να με φωνάζει... μα δεν έβλεπα κανέναν.. . Υπέθεσα ότι ήταν η φαντασία μου ...