powerful alpha female

hoofstuk 4

En nog erger, de enigste vrije plaats is voor hun. Nu snap ik het gezegde Karma is a bitch. Ik voelde zijn ogen in mijn rug branden. "Oke voor deze taak moet je in groepswerk werken, en neen ik kies de groepen" zei de mnr.
"Oke even kijken, Evan walker en Fany Louise, John Carter en Éméline dawn, Jason Smith en Luna Knight, Lars parker en Kelly Robertson,......"

Wie in deze klas is Jason. Ik draai me om en keek in 2 prachtige helderblauwe ogen waar je in kunt verdrinken. Hij zei: "Jij bent zeker Luna, hey ik ben jason" hij stak zijn hand uit en ik voelde een rare tinteling wanneer ik zijn hand schudde, hij voelde hetzelfde want hij kijk ook geschrokken. De bel ging en ik stapte zo snel mogelijk naar de volgende les. Gelukkig heb ik hem niet meer gezien na natuurwetenschappen, ik denk dat hij mijn zielsverwant is, maar ik wil dat niet ik wil onafhankelijk zijn. Dus ga ik hem voor altijd ontwijken.

Toen ik thuis kwam mindlinkte een van mijn beta's (darren) me.
-zusje de alfa van bloodmoon pack wilt u spreken aan de rand van zijn territorium -
-darren, zeg maar dat we sevvens binnen een uurtje daar zijn, als hij dan kan-
-oke zusje van me-

een uur later

We zijn nu aan de rand van hun territorium. Na een tijdje ruik ik hun. Ik mindlinkte mijn roedelleden die er nu bij zijn.
-oke hou je ogen en oren open voor gevaar, ik ruik dat ze met 10 zijn, de alfa, beta, met 4 roedelleden komen naar voren en 4 zijn verstop. 2 aan de linker kant en de andere aan de ander kant-
-oke alfa- Mindlinkte ze me samen.

De alfa kwam naar voren en riep dat de alfa zich moest veranderen. Ik liep achter een boom en haalde uit mijn tas een joggingbroek en T shirt. De alfa van bloodmoon keek verast toen ik tevoorschijn kwam.
"Ik wou de alfa spreken, kon de alfa niet komen, dit zal een luna niet snappen. Kan uw alfa nog komen" sprak de alfa.

Ik zag mijn broers hun lach proberen in te houden en in een wolfvorm ziet dat er echt heel grappig uit.
"Ik ben geen luna, ik ben de alfa van de Lunar's pack" zei ik licht geïrriteerd.
Hij keek geschokt maar verbergde het met een grijns. Ik zag dat hij aan het mindlinken was.

Inneens rook ik een kilometer hier vandaan die lekkerste geur weer.
-jongens we hebben bezoek-
mindlinkte ik mijn roedelleden.
"Een vrouw kan geen alfa zijn, dat gaat gewoon niet, maar geen nood ik zal je roedel helpen. Mijn zoon zal om de alfa titel van uw roedel komen vechten" Woedend keek ik hem aan, zei hij nou dat ik geen alfa kan zijn, ohhh ik zal die man op zijn plaats zetten. "Pas maar op alfatje, of ik pak uw titel af" gromde ik. Hij wou iets terug zeggen maar ik denk zijn zoon kwam ertussen. Hij dacht toch niet dat hij mij kan verslaan. Ik zag mijn zielsverwant geschokt naar mij kijken. "Oke laat maar zien wat je allemaal kunt" gromde ik duidelijk geïrriteerd.
"Ik ga echt geen hulpeloos meisje vechten en vooral niet mijn zielsverwant" zei hij nog steeds geschokt net als zijn vader en mijn broers. Ik negeerde wat hij zei over dat hij mij zielsverwant was en werd echt razend omdat hij mij een hulploos meisje noemde, een HULPLOOS MEISJE. Ughhh, zielsverwant of niet ik ga hem echt niet sparen. Met die gedachten veranderde ik in mijn spierwitte wolf.

Hij keek met bewondering naar mijn spierwitte wolf. Er bestaan witte wolven maar ik ben 1 van de enige die een spierwitte wolvenvacht heeft en natuurlijk mijn moeder de maangodin.

Ik stond klaar om aan te vallen maar blijkbaar wou hij nog altijd niet vechten. Dus rende ik naar hem toe om aan te vallen. Dit keer veranderde hij wel. Hij is een zwarte wolf maar niet zo zwart als mijn broers en zeker niet papa. Ik sprong op hem maar hij ontweek mij maar daar had ik al op gehoopt. Terwijl hij ontweek door naar rechts te lopen pakte ik zijn staart beet en gooide ik hem tegen een boom. Het deed pijn om hem pijn te doen, maar hij noemde mij hulploos.

Na heel wat uithalingen en ontwijkingen lag hij uitgeput op de grond met wat behoorlijk lelijke wonden en raad maar , ik had zelfs geen schrammetje.

Ik had even genoeg van hun en ze hebben hun lesje wel geleerd dus riep ik mijn groep terug naar huis.
Thuis aan gekomen negeerde ik mijn broers die vragen zaten te stellen over het hele scenario van mijn zielsverwant.

Ineens kreeg ik een felle pijn in mijn borst. Blake had door dat ik pijn had. Een tweeling kan elkaars pijn voelen, mentaal zoals fysiek, maar kan het ook uitschakelen . Hij bracht me naar mijn kamer en wou de roedeldokter mindlinken, maar ik wuifde zijn verzoek af en ging slapen. Het kan toch niks ernstig zijn.

s'Nachts werd ik wakker door een vreselijke buikpijn. Ik zette alle pijn op mij zodat mijn tweeling het niet zou voelen.
Gelukkig stopte het na een uurtje. Maar ik kon wel niet meer slapen dus ging ik naar buiten en liep rond in mijn wolfvorm.

Toen ik een kwartier aan het rennen was rook ik bloed en de geur van dood.
Een vampier!