Behind The Smile

Part 2

( ο Άρης ⬆⬆😍😍)

Όταν γύρισα να δω ποιος είναι κοκαλωσα.

Ήταν μία παρεα με τουλάχιστον πέντε αγόρια να μας κοιτάνε λες και δεν έχουν ξαναδεί θηλυκο εδώ και αιώνες. Ωραια ξεκιναει η χρονια- και εδω η ειρωνεια φτανει στο υπερτατο οριο.

"Σταματήστε ρε μαλακές να κάνετε έτσι δεν βλέπετε πως ντρέπονται τα κορίτσια;" τους 'μάλωσε' ένας από την παρέα."Συγγνώμη κορίτσια για τα λιγουρια αλλά τι να κάνουμε οι φίλοι μου έχουν καλό γούστο και όταν βλέπουν κάτι που τους αρέσει θέλουν να εκδηλώσουν τον θαυμασμό τους." ξαναμίλησε το ίδιο αγόρι αλλά αυτή τη φορά απευθύνονταν σε εμάς με ένα πονηρό χαμόγελο .

"Θα μπορούσαν να το κάνουν πιο διακριτικά!" ειπα με νεύρο στην φωνή μου .

Χωρίς να περιμένω απάντηση μπήκα στο προαύλιο του σχολείου με τα κορίτσια να με ακολουθούν.

"Τι βλάκες..." αναφώνησε νευριασμένη η Σάννυ στριφογυριζοντας τα ματια της. 

"Άμα είναι έτσι όλοι εδώ τότε θα περάσουμε χαλιά. " παραπονέθηκε με την σειρά της η Ζωή.

"Όχι ρε κορίτσια , σιγά μην είναι όλοι έτσι . Ούτως ή άλλως εδώ είναι και ο Στέφανος και δεν νομίζω να κάνει παρέα με τέτοια παιδιά." απάντησε χαλαρή η Έμιλυ  .

"Ε ναι αμα δεν πεις τον Μαριο καλο παιδι και καθολου πεφτουλα τοτε ποιον θα πεις αλλα,  τι άλλο θα έλεγε το ερωτοχτυπημενο;!" αστειεύτηκα εγώ και όλες αρχίσαμε να γελάμε εκτός βέβαια από την Έμιλυ .

"Σταματήστε!" παραπονέθηκε.
 
Για όσους δεν το κατάλαβαν η Έμιλυ είναι εδώ και δύο χρόνια καψούρα με τον αδερφό μου αλλά δεν κάνει κίνηση γιατί φοβάται. Και καλά κάνει και φοβάται γιατί ο αδερφός μου αλλάζει τα κορίτσια σαν τα πουκάμισα και δεν θέλω με τίποτα να πληγωθεί η κολλητή μου.

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε το κουδούνι το οποίο χτύπησε και έκανε όλα τα παιδιά να μαζευτούν για τον αγιασμό. Αλλα εμεις οπως παντα περιμεναμε μεχρι να μαζευτουν ολοι και εμεις να παμε απο τους τελευταιους.

Αφού τελείωσε ο αγιασμός μας καθοδήγησαν στις τάξεις που πρέπει να πάμε για να πάρουμε τα βιβλία και το πρόγραμμα. Ελπιζω μονο να μην ειναι  πολλα γιατι δεν πηρα μαζι μου κατι για να τα κουβαλησω.

Όπως πάντα έκανα μια ώρα μέχρι να τα πάρω και τα κορίτσια είπαν πως άμα δεν είμαι στην πύλη μέσα σε πέντε λεπτά θα έφευγαν και ξέρω ότι το εννοούν. Έτσι άρχισα να τρέχω για να τις προλάβω. Οσο μπορουσα δηλαδή ετρεχα γιατι δεν με πολυβοηθουσε η τεραστια στιβα απο βιβλια που κουβαλουσα στα χερια μου.