Behind The Smile

Part 28

" Που πάμε." ρώτησα κάπως φωναχτά στον Άρη για να με ακούσει γιατί βλέπε τρέχει πολύ γρήγορα με την μηχανή και με τον αέρα και τον ήχο που προκαλεί η μηχανή ζητήμα να με άκουσε.

"Μην είσαι ανυπόμονη γατούλα. Ξέρεις τι λένε, η περιέργεια σκότωσε την γάτα." απάντησε εξίσου φωναχτά κοιτώντας με από τον καθρέφτη.

Είναι σίγουρη πως δεν πρόκειται να μου πει οπότε δεν θα τον ρωτήσω μέχρι να φτάσουμε.

Τον έσφιξα ακόμα πιο πολύ από την μέση και πήγα όσο πιο κοντά του μπορούσε. Στήριξα το κεφάλι μου στην πλάτη του και κοιτούσα τα δέντρα που εξαπλώνονταν δεξιά και αριστερά του δρόμου ενώ ένιωθα το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει από τις σκέψεις.

Λοιπόν ας τα παρά από την αρχή. Πρώτον με παρακολουθούν μαφιόζοι οι οποίοι θέλουν να τελειώσουν ότι δεν πρόλαβαν τρία χρόνια πριν. Δεύτερον ο Γιώργος είναι πολύ μα πολύ θυμωμένος μαζί μου και για αυτό είμαι κάτι παραπάνω από εκατό της εκατό σίγουρη. Από την άλλη είναι ο αδερφός μου που έτσι και μάθει πως έχω σχέση με τον Άρη θα με σκοτώσει στην καλύτερη των περιπτώσεων. Σαν να μην μου έλειπαν αυτά έχω και την μάνα μου να μου θυμίζει κάθε τρεις και λίγο πως εξαιτίας μου πέθανε η Εύα και τώρα τελευταία μου πετάει απόντες τύπου ότι όποιος βρίσκεται γύρω μου κινδυνεύει.

Αλλά μέσα σε όλα αυτά τα στραβά μου έτυχε και κάτι το απίθανο. Ο Άρης!

Είναι τόσο γλυκος και τρυφερός. Μου αρέσει όταν με πειράζει φωνάζοντας με γατούλα . Μπορεί να παραπονιεμαι ότι δεν μου αρέσει ή ότι με εκνευρίζει αλλά απλά είναι ένα μικρό παιχνίδι μεταξύ μας.

Σε αυτήν την σκέψη χαμογέλασα, πραγματικά, χωρίς να το κάνω για να πείσω κάποιον πως είμαι καλά γιατί πολύ απλά αυτό είναι Αϊ ένα αληθινό χαμόγελο .

"Τι σκέφτεσαι γατούλα και έχει φτάσει το χαμόγελο σου μέχρι τα αυτιά?" με ξύπνησε από τον λήθαργο μου η του Άρη.

Είπα απορροφηθεί τόσο πολύ στις σκέψεις μου που δεν είχα καταλάβει πως συστήσαμε δε κόκκινο φανάρι.

"Τίποτα ." του απάντησα απλά μια τον κοίταξα μέσα από τον καθρέφτη όπως έκανε κι αυτός.

"Σίγουρα?" με ρώτησε κάπως καχύποπτα.

"Σίγουρα." του απάντησα με βεβαιότητα και του χάρισα ένα πλατύ χαμόγελο στο τέλος το οποίο ανταπέδωσε κι αυτός.

Ξεκίνησε και πάλι την μηχανή του με προορισμό... το άγνωστο- τουλάχιστον για εμένα.