Behind The Smile

Part 36C

Εξω ο καιρος ηταν απιστεφτα μουντος. Χοντρες ψιχάλες ενω ενα ελαφρυ αερακι φυσουσε.

Το τελευταιο που θελω αυτην την στιγμη ειναι να γυρισω σπιτι οποτε πηρα την αποφαση την αποφαση να κανω λιγη ωρα βολτα ωστε να μπορεσω να ηρεμησω και το μυαλο μου να αδιασει επιτελους απο το ολο φορτιο της σημερινης μερας.

Το πρωτο πραγμα που εκανα ηταν να απομακρυνθω απο αυτο το σπιτι και ετσι βγηκα στον δρομο που δεν ειχε και πολυ κινηση μιας και στε αυτην την περιοχη της πολης υπαρχουν λιγα και αρεα σπιτια και αυτοκινητα περναναι σπανια.

Εβγαλα απο την τσεπη μου το κινητο με τα ακουστικα μου. Εβαλα αυτοματη αναπαραγωγη των τραγουδιων μιυ και φορεσα τα ακουστικα.

Πλεον η βροχη ειχε ξεσπασει για τα καλα και ο αερας ειχε δυναμωσει κατα πολυ. Αυτο το γεγονος ομως δεν με πτωησε καθολου.Δεν τρομαζει η βροχη και ο αερας οσο με τρομαζουν οι σκεψεις μου.

Τα λογια του εχουν χαραχτει βαθια στο δερμα μου και δεν φευγουν οπως ακριβως και τα δεκαδες τατουαζ που εχει και αυτος στο δερμα του, με την μονη διαφορα πως αυτος τα επελεξε ενω εγω οχι.

Απλα τα λογια του με ολα οσα εχουν συμβει ολον αυτον τον καιρο ειναι πολυ για εμενα. Εχω φτασει στο σημειο που αναρωτιεμαι για το μεχρι που μπορουν να φτασουν τα ορια μου. Ποτε δεν φημιζόμουν για την υπομονη μου. Δεν ξερω ποσο ακομα μπορω να αντεξω...

Ειχα απορροφηθεί τοσο απο τις σκεψεις μου που δεν ειχα χασει την αίσθηση του χρονου και δεν ειχα ιδεα ποση ωρα περπαταω. Κοιταξα το τηλεφωνο μου και τοτε καταλαβα πωε εχει περασει μια ωρα. Δεν με ενοιξαε, απλα συνεχισα να περπαταω.

Τα ακουστηκα μου παιζουν δυνατα το αγαπημενο μου τραγουδι, Million eyes. Η βροχη συνεχιζει να χτυπαει ανεξέλεγκτα το σωμα μου αλλα δεν με νοιαζει. Ο αερας συνεχιζει  να φυσαει στο προσωπο μουκανονταςολο μου το σωμα να τρεμει αλλα δεν με νοιαζει. Δεν με νοιαζει γιατι αυτο ειναι μια μικρη υπενθύμιση πως ειμαι ακομα ζωνανη. Τουλάχιστον σωματικα.

  Θα με ρωτουσε γιατι καθομαι και κρυώνω στον δυνατο αερα του Δεκεμβρη. Η απαντηση μου θα ηταν πως μπορει επιδερμηκα να κρυωνω αλλα εσωτερικα εκει που το ματι των αλλων δεν μπορει να φτασει απλα βραζω. Το αιμα μου βραζει. Απο θυμο. Την οργη που κανεις και τιποτα δεν μπορει να κατευνασει αυτην την στιγμη . 

Αμα με εβλεπε τωρα καποιος θα με ρωτουσε γιατι καθομαι και γινομαι μουσκεμα στην βροχη. Η απαντηση μου σε αυτον θα ηταν πως καθομαι και γινομαι μουσκεμα εξωτερικα γιατι εσωτερικα ειμαι απλα στεγνη απο συναισθηματα, απο ελπιδα και εμπιστοσύνη  για τους ανθρωπους. Λεξεις πλεον τοσο αγνωστες σε εμενα. Λενε πως η ελπιδα πεθαινει παντα τελευταια. Αλλα πεθαινει!