Behind The Smile

part 32

Μετά από περίπου μισή ώρα περπάτημα έφτασα στο ξενοδοχείο και συγκεκριμένα έξω από το δωμάτιο του Άρη.

Χτύπησα την πόρτα αλλά δεν πήρα καμία απάντηση. Την ξαναχτύπησα αλλά πάλι τίποτα. Σαν να την έχω ξαναζήσει εγώ αυτήν την σκηνή αλλά τουλάχιστον την προηγούμενη φορά μου άνοιξε.

"Άρη άνοιξε μου . Η Νεφέλη είμαι." του φώναξα με την ελπίδα πως θα μου ανοίξει.

Και άμα δεν είναι στο δωμάτιο του; Βασικά που να πήγε. Από το τηλέφωνο δεν μου ακούστηκε και στα καλύτερα του.

"Άρη." φώναξα αυτήν την φορά πιο δυνατά ενώ παράλληλα χτύπησα και την πόρτα.

Πήγα να την ξανά χτυπήσω όμως με πρόλαβε ο Άρης και την άνοιξε. Αν και δεν περίμενα με τίποτα αυτήν την εικόνα μπροστά μου.

Ο Άρης φορώντας μια μαύρη φόρμα , μια μαύρη φούτερ ενώ τα μάτια του είναι κατακόκκινα σαν να... Έκλαιγε;

"Να περάσω;" τον ρώτησα αφού είχαμε που μέναμε να κοιτιωμαστε μπροστά από την πόρτα για τουλάχιστον πέντε λεπτά.

Δεν είπε τίποτα. Απλα έκανε στην άκρη και με άφησε να περάσω μέσα.

Μα καλά τι τον έχει πιάσει; Άλλες φορές όταν με έβλεπε έκανε σαν ένα σκυλάκι που βλέπει το αφεντικό του μετά από πολύ καιρό αλλά τώρα... Τώρα είναι σαν να με βλέπει με το ζόρι.

"Γιατί ήρθες;" ρώτησε τελικά μονότονα ενώ κατευθύνονταν προς τον καναπέ του κυρίου μέρους του δωματίου.

Τον ακολούθησα και εγώ και αφού κάθησε στο καναπέ κάθησα και εγώ στην άλλη άκρη του μιας και η συμπεριφορά του με έκανε να νιώθω άβολα. Και αυτό το συναίσθημα αυξήθηκε όταν δεν έκανε τίποτα για να με πλησιάσει.

"Γιατί εσύ ήθελες να έρθω." του απάντησα τελικά στην ερώτηση του μετά από αρκετά λεπτά.

"Έπρεπε να είχες μείνει με τις φίλες σου." μου απάντησε με το ίδιο μονότονο ύψος.

Τι στον διαλο τον έχει πιάσει τέλος πάντων; Χτες ήμασταν μια χαρά. Τι μπορεί να έγινε μέσα σε λιγότερο από δώδεκα ώρες.

"Μάλιστα..." ήταν το μόνο που είπα και σηκώθηκα από τον καναπέ.

"Που πας;" Με ρώτησε όταν είδε την κίνηση μου.

"Θα πάω στο δωμάτιο μου μιας και δεν με θέλεις εδώ λέω να μην σου γίνομαι και βάρος." του απάντησα σκληρά .

Περίμενα για ένα λεπτό για να ακούσω την απάντηση του αλλά το μόνο που έκανε ήταν να με κοιτάει... κενά σαν να βλέπει κάποια άγνωστη.