Behind The Smile

Part 18

" Τι λες για αυτό το φόρεμα;" την ρώτησα χαμογελαστή.

"Έλα βρε Νεφ όχι άλλα κίτρινα φορέματα. Έχεις γεμίσει το δωμάτιο σου με ο,τι κίτρινο υπάρχει." μου είπε χαχανιζοντας.

"Αφού το ξέρεις πόσο μου αρέσει το κίτρινο." της είπα χαμογελώντας αθώα.

Μου χαμογέλασε και αυτή αλλά μόνο για λίγα δευτερόλεπτα και μετά την θέση του χαμόγελου πήρε μια σοβαρή έκφραση.

"Νεφέλη πάμε να φύγουμε." μου είπε και φαινόταν... πανικόβλητη;

"Γιατί;" απόρησα.

"Νεφ τρέξε!" μου φώναξε και πέταξε κάτω το φόρεμα που κρατούσα στα χέρια μου και με τράβηξε . Αρχίσαμε να τρέχουμε αν και δεν είχα καταλάβει τον λόγο.

Βγήκαμε από το μαγαζί και τρέξαμε στο πάρκινγκ προς το αυτοκίνητο της .

"Εύα τι γίνεται;" την ρώτησα τρομοκρατημένη.

Αυτή ξεκλείδωσε το αυτοκίνητο και μπήκε μέσα. Χωρίς καθυστέρηση αντεγραψα τις κινήσεις της. Έβαλε μπρος και άρχισε να τρέχει με μεγάλη ταχύτητα στον δρόμο. Πληκτρολόγησε κάτι στο κινητό της με αστραπιαία ταχύτητα και ύστερα το έβαλε στο αυτί της.

Περίμενε λίγο πριν αρχίσει να μιλάει. "Μπαμπά μας ακολουθούν. Δεν ξέρω τι να κάνω." διέκρινα ένα δάκρυ να ξεφεύγει από το μάτι της και να γλιστράει στο μάγουλο της.

Τότε παρατήρησα πως υπήρχαν τρία μαύρα τζιπ πίσω μας που όντως μας ακολουθούσαν.

"Προσπαθώ αλλά είναι πολλοι!" φώναξε στο τηλέφωνο η Εύα.

Τότε τα μαύρα αυτοκίνητα επιτάχυναν . Τα δύο βρέθηκαν από δεξιά και αριστερά μας εμποδίζοντας μας να κάνουμε κάποιον ελιγμό ή οποιαδήποτε κίνηση.

Μας καθοδήγησαν χωρίς την δικιά μας βούληση προς έναν χωματόδρομο ο οποίος ήταν έρημος.

Ξαφνικά μπροστά μας σταμάτησε αλλά ένα μαύρο τζιπ συμπληρώνοντας το καρέ.

Η μόνη διαφυγή ήταν από πάνω . Μα τι κριμα. Εμείς είχαμε ΑΥΤΟΚΊΝΗΤΟ και όχι ΕΛΙΚΌΠΤΕΡΟ!

Από τα αμάξια βγήκαν μαυροφορεμένοι μεγαλόσωμοι άντρες. Άνοιξαν τις πόρτες των θέσεων μας και μας έβγαλαν έξω από το αυτοκίνητο.

Τότε ένας άντρας βγαίνει από το αμάξι που σταμάτησε μπροστά μας.

"Για δες τις πριγκίπισσες του Φιλιππου Πέτρου. Πάρτε τες!" πρόσταξε τους άντρες του -λογικα- και αυτοί υπάκουσαν και μας άρπαξαν βίαια.