Behind The Smile

Part 44

Flash back 1 μήνα πριν την επιστροφή της Νεφέλης...

"Εύα..." ψέλλισα.

Δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Λογικά το υπνωτικό που μου έβαλαν ήταν πιο ισχυρό από ότι θα ήθελαν εκτός
κι αν... Πέθανα;

" Ξύπνησε..." είπε αγχωμενη και απομακρύνθηκε από το μελαχρινό άντρα που την είχε στην αγκαλιά του. Αυτός είναι ο γιατρός μου από το νοσοκομείο.

Από πότε οι νεκροί ξυπνάνε; Και πότε πέθανε και αυτός; Τι σκατα γίνεται;

"Νεφέλη μου πως νιώθεις;" με ρώτησε πλησιάζοντας με.

"Νεκρή..." απομακρύνθηκα από το χέρι της που πήγε να με αγγίξει.

"Τι πράγμα;" αναφώνησε.

"Είμαι νεκρή. Δηλαδή εσύ είσαι νεκρή άρα είμαι και εγώ αφου σε βλέπω." προσπάθησα να εξηγήσω αλλά όλα είναι μπερδεμένα μεσα στο μυαλό μου.

Δεν περίμενα να είναι έτσι ο θάνατος.

"Όχι Νεφέλη μου." είπε έτοιμη να κλάψεις και μου χάιδεψε το μάγουλο. "Όλα θα πάνε καλά." ψέλλισε και με αγκάλιασε σφιχτά.

Είμαι πολύ σοκαρισμένη για να ανταποκριθώ. Τι γίνεται;

"Αν δεν είμαι νεκρή τότε... Τότε πως γίνεται να είσαι εδώ;" είχα φρικαρει.

Ας μου εξηγήσει κάποιος.

"Θα σου τα πω όλα. Όλα! Απλά άσε με να σε αγκαλιάσω. Μου έχεις λείψει τόσο πολύ." αναφώνησε αγκαλιάζοντας με πιο σφιχτά και ανταπέδωσα.

Άρχισε να κλαίει. Εκλαιγε με λυγμούς. Έτσι ακολούθησα και εγώ. Είναι ζωντανή. Δεν ξέρω τι είχε γίνει αλλά το μόνο που μετράει είναι ότι είναι ζωντανή.

"Γιατί!;" φώναξα στην αγκαλιά της. "Γιατί με άφησες τόσα χρόνια να υποφέρω; Γιατί με άφησες να πιστεύω πως εγώ φταίω για ότι σου είχε συμβεί; Γιατί άφησες τους πάντες να μου θυμίζουν πως η αξία της ζωής μου είναι η χαμηλότερη; Γιατί!;" οι λυγμοι μου ήταν συνεχόμενη δυσκολεύοντας με από το να αναπνεύσω.

"Θα σου εξηγήσω τα πάντα απλά ηρέμησε." μου είπε με την ήρεμη φωνή της σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάγουλα της.

"Νεφέλη είσαι ακόμη αδύναμη δεν πρέπει να ταραζεσαι." μου είπε ο νεαρός γιατρός από το νοσοκομείο.

"Τι κάνει αυτός εδώ;" ρώτησα κοιτώντας με σφιγμένα φρύδια.

"Νεφέλη δεν σου θυμίζει τίποτα ο Γιάννης;" με ρώτησε όλο αγωνία η Εύα.