FARAH

✡1✡

 Tuğçe Kandemir-Bu Benim Öyküm
Medyada şarkıyı dinleyin

Okuldan çıktım ve eve doğru yürüyordum.
Yine mutsuzdum her zaman olduğu gibi.
Niye herşey beni buluyor?
Niye hep ezilen ben oluyorum?
Niye benim arkadaşım yok?
Niye benim ailem duygusuz insanlar?
Niye benim ailem düşüncelerimi sormuyor?
Niye benim evimde hergün kavga, gürültü eksik olmuyor?
Niye annem ve babam birbirine aşık olmadan evlenmiş?
Niye beni sevmiyorlar?
Niye istenmeyen bir çocuğum?

Cevap yok hiçbir sorunun cevabı yok bende.

Evimin önüne geldiğimde durdum ve derin bir nefes aldım. Kulaklıklarımı kulağıma taktım ve eve girdim.

Evde ki o iğrenç kavga seslerini o iğrenç kelimeleri duymamak için takıyorum kulaklığı.

Eve girdiğimde şaşırmadan edemedim. Çok sessiz gibiydi ev. Salona geçtiğimde annem ve babamın koltuklarda karşı karşıya oturduklarını gördüm.

Çok ciddi görünüyorlardı. Onları es geçip merdivenlerden tırmanmaya başladım. Babam arkamdan seslendi:
"Kızım gel buraya."dedi yüksek sesle.

Kulaklığımı çıkartıp arkamı döndüm. Babamın ateş saçan gözleriyle karşı karşıya kaldım. Ne zamandan beri bakmıyorum o gözlere ben.
Çok oldu.

Yavaş yavaş merdivenlerden aşağıya inmeye başladım.
Babam ayaktaydı ben de onun karşısına dikildim.
"Efendim baba."dedim.
"Otur şuraya önemli bir şey konuşucaz seninle."dedi.

Annemin yanına babamın karşısına oturdum.
"Biz bir karar verdik kızım."dedi annem.

Merak etmeye başlamıştım.
"Evet dinliyorum."dedim.
"Biz annenle boşanacağız."dedi babam.

Hiçbir tepki vermedim. Mutlu olmuştum. Anne ve babanızın boşanmasından nasıl mutlu olabilirsin diye sorabilirsiniz.
Çünkü bıktım artık sesten gürültüden. O iğrenç sözleri duymaktan o sesler kafamda yankılandı.
'O kadının yanına mı gidiyosun?'
'Keşke seninle evlenmeseydim.'
'Keşke bu çocuk olmasaydı.'

Daha bunlar gibi bir çok.
"Tamam" dedim.
"Bişey daha var."dedi babam.

Kafamı hızla babama çevirdim.
"Kızım sen annenle kalıcaksın. Ben boş zamanlarımda seni görmeye gelicem. Annenle başka bir mahalleye taşınacaksınız."dedi babam.

Ne?

Başka bir mahalle mi?

Sinirle ayağa kalktım:
"Hayatta olmaz. Ben.Bu.Mahalleden.Gitmem." dedim son cümlenin üstünü vurgulayarak.

Babam da sinirle ayağa kalktı.
"Ne demek gitmem bal gibi de gidiceksin."dedi.
"GİTMİYCEM"diye bağırmamla yüzüme tokadı yemem bir oldu.

O kadar hızlı vurmuştu ki yere düştüm.
"Başka babalar gibi seni evlendirmediğime şükret."dedi ve hızla evden çıktı.

Ben arkasından bakakaldım tokadı değilde son cümlesi çok canımı yaktı. Evlendirmediğime şükret dedi.

Yanımda beni kaldırmaya çalışan anneme kaydı gözlerim.
"Kızım, güzelim üzülme tamam mı? Bak burdan taşındıkmı çok güzel bir hayat kurucaz kendimize. Babanın dediklerine bakma sen tamam mı?"dedi annem bana sarılarak.

Kollarımı annemin beline doladığımda ağzımdan bir hıçkırık kaçtı.
"Hey ağlama bakalım. Şimdi yukarı çıkıp üstünü değiştiriyosun ve alışverişe gidiyoruz."dedi.

Gülümseyip ayağa kalktım.
Merdivenlerden yukarı çıkıp odama girdim.
Altıma siyah dar kot, üstümede siyah sade bir tişört giydim. Boynuma da bir zincir kolye taktım. Üstüme de bir deri ceket geçirdikten sonra telefonumu arka cebime sıkıştırıp odamdan çıktım.