Crucify Me

C H A P T E R 19

His greatest eloquence is his silence. He's more manly when he's not speaking. When his lips are clump shut, he looks so mysterious na kahit titigan mo siya ng ilang oras ay hindi mo malalaman ang iniisip niya. That's his personal brand. A brand I can't see from any other men.

Habang naglalakad kami sa sidelines at hawak-hawak niya ang kamay ko, palagi kong pinagdadasal na sana ay hindi na kami tumawid ulit. Or kung tatawid man kami ay sana isang beses na lang. Nangangatog talaga kasi ako kapag tumatapak ako sa malawak na kalsada. Kahit walang sasakyan o nakahinto ang mga iyon, pakiramdam ko, masasagaan pa rin ako.

Marahan lang maglakad si Edison kaya hindi ako masyadong nahirapan kakasunod sa kanya kahit pa mas malaki ang mga hakbang niya kaysa sa akin. Kada may makakatagpo kaming tao ay talagang napapatingin sila sa amin. Bukod sa pareho kami ng suot na shirt, (at hindi ko alam kung nako-kornihan ba sila sa amin) ay sobrang attractive din kasi tignan ni Edison. Kahit ako na ilang beses nang nakasama siya ay hindi pa rin ako nagsasawang titigan siya. Right now, he looks like a male ramp model wandering across this busy city sidelines together with his maid. Ihalo mo si Edison sa napakaraming lalaki and he will still stand out.

"Gosh, ang guwapo!" narinig kong bulong ng dalawang babaeng nakasalisi namin ni Edison. At kahit nasa likod na sila naming dalawa ay nakatitig pa rin sila sa kanya. May iba rin akong nakikitang sinasadyang picture-ran siya at kapag nga nangyayari iyon ay pasadya rin akong nagtatago sa likod ni Edison.

Iyon nga lang, kada sinusubukan kong magtago sa likod niya, pilit niya akong hinihila pabalik sa tabi niya para kaming dalawa ang ma-picture-ran nila. "Just stand beside me. Chill," aniya at natatawa.

I don't know if Edison is aware on what's happening around him. Naisip ko na siguro ay baka sanay na siya sa ganito. Habang naglalakad lang kami ay naka-focus lang siya sa dinadaanan namin. His enigmatic look painted on his very face warns all those girls not to touch him or me.

"Aw!" Bigla akong napahinto sa paglalakad nang maapakan ko iyong kabilang tali ng white running shoes ko. Nakahawak si Edison sa kamay ko kaya napahinto rin siya sa paglalakad. Inalis ko ang kamay ko sa kamay niya at noong yuyuko na sana ako para ayusin iyon ay hindi ko na nagawa kasi mabilis pa sa alas kuwatro ay inunahan na ako ni Edison.

My sunburned face produced a blushing cheeks. Napatakip ako bigla sa legs ko dahil sa ginawa niya. Nakita ko ang masusing pagbalik niya sa tali ng sapatos ko, as if he's like real hustler doing it. Pagtayo niya, he tap my head.

"Why are you doing?" tanong ko.

"Kapag napigtas ang tali mo, someone should tap your head para hindi na 'yun maulit pa," eksplika niya.

Napakurap ako sa sinabi niya. "Saan mo naman nakuha ang belief na 'yan?" prangka kong sabi. I'm glad! I'm back on my original self.

He shrugged his wide and prominent shoulders at nginitian niya lang ako.

"Kaya mo pa ba?" tanong niya. Napansin niya kasi bigla ang paghingal ko.

"Malayo ba pa?" may pagka-irita sa boses ko. Sumilip ako sa likod niya and all I could see is the long alleys between buildings and buildings.

A traffic light nearby went red at nang mangyari nga iyon ay sinagot na ni Edison ang tanong ko. "Malayo pa."

"Oh? Akala ko ba malapit lang?" tanong ko habang nakapamewang.

"Sinabi ko lang 'yun as an excuse. I just want to have a longer walk with you," said he.

"Ha!" Napangisi ako. Nainis ako bigla. "Sana sinabi mo, 'di yung para akong ulol dito kakatanong kung kailan pa tayo makakarating sa pupuntahan natin." Wala naman akong regla pero naiinis talaga ako.

"Kung gusto mo, buhatin na lang kita." Nagtakangga siyang lumapit sa akin pero umatras ako at pinigilam siya. "Hep!"

"Why? Is there any problem?" tanong niya. Napalingon ako sa mamang sorbetero na palapit sa amin at kahit wala pa akong sinasabi sa kanya ay tila nabasa na ni Edison ang kung ano man ang nasa isip ko. He bought me a cone of dirty ice-cream as well as his self. Nagtawanan lang kaming dalawa dahil noong una ay nalito kami kung paano kainin 'yun. Kung didilaan ba o kakainin ng buo. Dinilaan ni Edison 'yung sa kanya kanya kaya dinilaan ko rin 'yung akin. And wait, we're talking about the dirty ice cream ha.

When we're through, yumuko na siya at pumwesto na ako sa likod niya. Una kong pinulupot ang maninipis kong braso sa leeg niya at para akong palakang tumalon sa mga braso niyang nakapuwesto na roon sa gilid niya. The first attempt was quite funny kasi dumulas lang ako sa likod niya at magmukha akong tanga. Ganoon din sa second attempt pero mas worse iyon kasi nagmukha akong palaka noong tumalon sa likod niya. Tinawanan lang ako ni Edison at sa ikatlo ngang pagkakataon ay nasalo niya na ako. Doon ko lang na-realize na puwede naman pala akong kumapit direcho kaysa sa tumalon pa na parang tanga. Matalino at ako pero ulol din minsan.

He started walking while I'm on his back, piggyback riding. Thanks to his height, mas nakita ko ang ganda ng mundo at a higher view. We're amost cheek to cheek pero hindi ko iyon inalintana. Hindi na rin ako na-o-awkward.

"Don't you think we should reserve this piggy back riding when we'll go to Batanes?" tanong ko. Nakita ko ang pagngiti niya sa peripheral vision ko at pagkatapos lang ng pitong segundo ay tsaka niya lang sinagot ang tanong ko.

"Why not do it here? Tsaka marami pa tayong puwedeng gawin sa Batanes na mas maganda pa rin ito." Nakita kong mas lumawak pa ang ngiti ni Edison that it looks like a half wolfish grin and a half sharkish smirk.

"Kung anu-anong iniisip mo ha! Sige, biruin mo pa talaga ako ng ganyan at tatalon talaga ako mula rito sa likod mo," Tinampal ko lang siya sa chest niya at mas lalo lang siyang natawa. Umihip ang hangin na may halong usok. It looks like a smoke screen infront o us as it reminded me of Edison. Maybe Edison don't want me to enter on the abandoned battlefield inside his eyes dahil marami siyang tinatago roon na ayaw niyang makita ko. Or maybe he don't want to me to enter inside that battlefield simply because he already abandoned it long time ago. And it will not make sense kung susubukan ko pang pumasok doon. It will be a form of trespassing.

In my short stay on its gates, I saw a sadness without a history. Or baka nagkamali lang ako. I want to know Edison more but I should not rush things. I will let him open the gates for me or kung ayaw niya talaga, wala na akong magagawa. Maybe his past is much more tragic than what I know. And it will be no help kung babalikan pa namin iyon just because I want to know him more. Maybe I should start to love the present him. Maybe. Who knows? Mahaba pa ang araw.

Natawa lang si Edison sa sinabi ko at nagpatuloy lang siya sa paglalakad habang pasan-pasan niya ako sa likod niya.

The soldier inside me already surrendered as he abandoned the battlefield. No one knows where he is right now but some of his comrade says, he'd went to the deserted island to meet the butterfly who's capable of making a sandstorm through its tiny wings.

"Okay ka lang diyan?" turan niya.

"Sobrang okay," malumanay kong sagot habang nakadampi sa pareho naming mukha ang sinag ng tanghaling tapat na araw.

* * *