Snape, after all this time? Część II

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Sammy zwykle starał się nikomu nie zazdrościć, ale tym razem czuł, że sytuacja go przerosła. Już sam nie wiedział, co go najbardziej zabolało: czy to, że Harry został szukającym już w pierwszej klasie, czy to, że dostał nowiutką miotłę, czy też to, że latał na niej z Ronem a nie z nim. Nie mógł sobie poradzić z tymi nieprzyjemnymi uczuciami, więc poszedł do gabinetu mamy, żeby się jej wyżalić.
Alison wysłuchała go ze spokojem i próbowała jakoś go pocieszyć, ale z marnym skutkiem. Nie umiała mu pomóc. Wiedziała, że nie chodziło tylko o miotłę czy o miejsce w drużynie, ale o to, że Harry miał nowych przyjaciół, którzy nie do końca akceptowali Sama.
– Powinieneś o tym porozmawiać z Harrym – powiedziała łagodnie. – To twój przyjaciel, więc zrozumie.
– Tylko czy on będzie chciał ze mną rozmawiać? Cały czas gada tylko z Weasleyem...
– A ty nie lubisz Rona? – spytała.
– To nie tak... Lubię ich obu, tylko mam wrażenie, że Harry o mnie zapomina, kiedy Ron jest w pobliżu...
– Synku, ja mogę cię tylko wysłuchać, ale to ty musisz to rozwiązać...
– Wiem... może gdybym miał miotłę, to mógłbym z nimi polatać i... byłoby łatwiej – powiedział Sammy z głęboko skrywaną nadzieją, że mama załatwi mu pozwolenie na posiadanie miotły.
– O nie, mój drogi, regulamin szkoły tego zabrania – odparła. Mając w pamięci swoją rozmowę z Severusem, wpadła na pewien pomysł: – Ja nie mogę naginać zasad, ale skoro McGonagall zrobiła wyjątek dla Harry’ego, to opiekun Slytherinu też by mógł...
– Tata mi nie pozwoli – stwierdził Sammy ze smutkiem. – Chyba jest na mnie zły, bo go nie posłuchałem...
– Ojciec na pewno nie jest na ciebie zły – Alison powstrzymała syna przed dalszym użalaniem się. – I założę się, że się ucieszy, jak pójdziesz do niego z tym problemem.
– Tak myślisz? – ucieszył się Sammy. – To idę do niego... Chyba, że... To znaczy, może ty byś mogła?
– Sam, to twój tata, dlaczego się go boisz?
– Nie boję się go, tylko nie wiem, jak z nim rozmawiać.
– Normalnie. I szczerze.
– Spróbuję.

~*~

– Sammy, nie powinienem tego robić – powiedział ostrożnie Severus, ale zmiękł widząc zawód na twarzy syna. – Chyba, że dostaniesz się do drużyny.
– Czyli nic z tego – mruknął chłopak.
– Dlaczego? Jeśli dobrze latasz, to powinieneś sobie poradzić... Jesteś drobny, lekki, zwinny...
– Szukający? – zdziwił się Sam i spojrzał na ojca z nadzieją. – Tylko czy zdążę się przygotować do egzaminu? Kiedy jest nabór do drużyny?
– Po kolei – Severus powstrzymał zapędy syna. – Nabór na rezerwowego szukającego trwa... Ale jeśli okażesz się lepszy, od obecnego, to wskoczysz na jego miejsce... Egzaminy są za tydzień... Dasz radę?
– Musiałbym poćwiczyć – odparł chłopiec. – A bez miotły będzie​ ciężko...
– Spryciarz – pochwalił go Snape. – Możesz latać na mojej miotle... Nie jest to najnowszy model, ale umiejętnie prowadzona, bije na głowę te nowsze... – Podszedł do szafy i wyciągnął z niej Nimbusa Tysiąc Jeden. – Dostałem go od twojej mamy, na osiemnaste urodziny.
– I chcesz, żebym teraz ja na nim latał? – spytał chłopiec z niedowierzaniem. Te stare Nimbusy nie ustępowały w niczym nowszym modelom, a często były od nich lepsze.
– Tak... Zawsze myślałem o tym, że przyjdzie czas, żeby ci ją przekazać – powiedział i delikatnie pogładził rączkę miotły. Odwiązał​ do niej czarną wstążkę, która od tylu lat przypominała mu o tym, jaki był wtedy szczęśliwy. Złożył ją i z pietyzmem schował do kieszeni kamizelki. Podał miotłę Samowi: – Jest twoja.
– Dziękuję, tato – wyszeptał wzruszony Sammy.
– Ale nikt nie może się dowiedzieć, że ci na to pozwoliłem, więc póki co miotła będzie stała u mnie w gabinecie, a jak będziesz chciał potrenować, to tylko pod moim okiem, jasne? – powiedział Severus poważnym tonem, ale uśmiechał się przy tym szeroko.
– Oczywiście, panie profesorze – odparł Sammy i rzucił się ojcu na szyję.
Severus, zaskoczony jego reakcją, drgnął lekko, ale odruchowo przytulił go. Samuel wysunął się z jego objęć, zawstydzony swoją wylewnością, ale stwierdził, że skoro ojciec jest w dobrym nastroju i w dodatku nie wstydzi się swoich uczuć, to może powinien z nim porozmawiać o jeszcze jednej kwestii:
– Tato, czy... czy ty... – nie wiedział, jak ubrać swoje myśli w słowa. – Czy chciałbyś... no... znowu z nami zamieszkać? – zakończył szeptem.
Severus nie wiedział, co powiedzieć. Nie spodziewał się takiego pytania i nie był na nie przygotowany. Coś jednak musiał powiedzieć. Położył dłonie na ramionach syna i spojrzał na niego z góry:
– Sam, nie zrozum mnie źle, ale to nie zależy tylko ode mnie i od tego, czego ja bym chciał.
– Nie o to pytałem – powiedział cicho Sammy.
– Chciałbym – odpowiedział Severus jeszcze ciszej niż jego syn.
– To zrób coś z tym – stwierdził stanowczo chłopak patrząc na ojca wyzywająco. – Zanim ktoś inny zajmie twoje miejsce.
– Sammy, myślę, że nie powinienem z tobą o tym rozmawiać – stwierdził Severus poważniejąc.
– Masz rację – zgodził się chłopiec. – Ale mama na pewno chciałaby to usłyszeć.
– Wątpię – mruknął Snape. I żeby zmienić temat wskazał na miotłę i zapytał: – Chcesz ją wypróbować?
– Jasne! – krzyknął uradowany Sammy, prawie zapominając o wcześniejszej rozmowie.
– To idź się przebrać, a ja pożyczę od kogoś drugą miotłę – powiedział Snape i razem wyszli z gabinetu.
Chłopak pobiegł do dormitorium, a Severus przez chwilę zastanawiał się, kto mógłby mu użyczyć miotły. Pomyślał o Minerwie, ale stwierdził, że to wiązałoby się z odpowiedziami na kilka niewygodnych pytań, więc dość szybko odrzucił tę możliwość. Pani Hooch nie rozstawała się ze swoim sprzętem nawet na chwilę, a reszta nauczycieli korzystała ze szkolnych mioteł. Po namyśle ruszył do gabinetu Alison, wyzywając się w myślach od idiotów. Przecież chciał tam pójść, to po co sam siebie oszukiwał?