Στα Ίχνη του Φοίνικα: Πορφυρό Κόκκινο [1 Βιβλίο]

Πρόλογος

-Ντικίλ! Φώναξε έκπληκτος ο Ραούλ μόλις τον είδε. Ο βασιλιάς του ήταν έτοιμος να κλειδωθεί σε ένα δωμάτιο του Βόρειου κάστρου. Μόλις τον είδε σταμάτησε.
-Ραούλ ξέρω πως δεν είσαι καλός στο να λες αντίο μα πρέπει να φύγεις! Τώρα! Του ψιθύρισε. Ο βασιλιάς της Χρυσής Ακτής μπορεί να μην ήταν ο πιο έξυπνος άνθρωπος της Κάρλια αλλά δεν χρειαζόταν σκέψη για το τι θα συνέβαινε εκείνη την νύχτα.
-Ντικίλ δεν σε αφήνω! Παραπονέθηκα εναντιωματικά ο αντιβασιλέας.
-Οο Ραούλ, σε παρακαλώ, φύγε! Σε διατάζω ως βασιλιάς! ΩΣ ΒΑΣΙΛΙΆ! Ο βασιλιάς της Χρυσής Ακτής σπάνια διέταζε κάποιον και ακόμα πιο σπάνια επικαλούταν τον τίτλο του. Τον έκανε μόνο όταν είχε σοβαρό λόγο.
    Κλειδώθηκαν και οι δύο μέσα στο δωμάτιο. Απέξω οπλισμένοι άνδρες είχαν γεμίσει τους διαδρόμους του κάστρου, όλοι εχθρικοί. Σε λίγο θα έσπαγαν την πόρτα.
   Ο Ντικίλ φορούσε μια χρυσή αλυσίδα στο λαιμό του η όποια κατέληγε σε ένα κλειδί. Με αυτό το κλειδί ξεκλείδωσε την μυστική έξοδο διαφυγής που κάποτε είχε φτιάξει ο αδελφού του. Κακές αναμνήσεις ξετρύπωσαν στο νου του ανοίγοντας αυτήν την μυστική είσοδο. Τις έδιωξε απο το μυαλό του. Δεν ήταν ώρα για αναπολήσεις.
Οποίο κι αν ήταν το παρελθόν αυτής της πόρτας τώρα αυτή θα γινόταν σανίδα σωτηρίας.
-Βρες την Άλισον και φύγετε. Το παλάτι έπεσε! Τον διέταξε για δεύτερη φορά. Ο Ραούλ το αγκάλιασε.
-Μα εσύ... Τι θα κάνεις; Απόρησε ο Ραούλ δυσταχτικά αφού μπήκε κατέβηκε μερικά σκαλοπάτια. Ο βασιλιάς του δεν ήθελε να διαφύγει, αντιλήφθηκε σαστισμένος και τον ίδιο έντρομος.
-Θα σώσω τον λαό μου! Θα τους σκοτώσουν ΌΛΟΥΣ αν δεν παραδωθώ! Η απάντηση Ντικίλ δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε να ακούσει ο Ραούλ. Σε καμία περίπτωση δεν είχε διάθεση να τον εγκαταλείψει.
   Ο Ντικίλ έσπρωξε τον Ρακυλ και έκλεισε όσο ακόμα προλάβαινε την μυστική πόρτα. Ύστερη στράβωσε με χρησιμοποιώντας το πόδι το κλειδί. Ο Ραούλ ήθελε να σπάσει αυτήν την πορτα που τους χώροζε και να σταθεί στο πλευρό του φίλου του και βασιλιά του. Ήξερε όμως πως έτσι θα πήγαινε χαραμισμένη η προσπάθεια του φίλου του. Κατέβηκε λοιπόν με βαρειά καρδιά τα σκαλοπάτια. Το μόνο που άκουσε ήταν το βασιλιάς να φωνάξει απεγνωσμένα:
«Παραδίνομαι!» και «Μην πειράξετε την κορούλα μου!» Ο Ραούλ δεν είδε τι συνέβη μετέπειτα. Ένα ήταν όμως βέβαιο: οι τρεις πύργοι είχαν πέσει στα χέρια του εχθρού... Τον ίδιο και ο Βασιλιάς της Χρυσής Ακτής.

* * *
(Την ίδια στιγμή)

-Έρχονται! Ψιθύρισε η Ηλιάνα με σταθερή φωνή. Η Κάθριν έντρομη δεν ήξερε τι να κάνει ακούγοντας τους καλά οπλισμένους άνδρες να πλησιάζουν. Δεν ήταν του βασιλείου της Χρυσής ΑκτήςΑκτής. Ήταν εισβολείς και μάλιστα μόλις είχαν καταλάβει το Χάλβερ. Το Χάλβερ!
-Πριγκίπισσα Καρολίνα πρέπει να φύγετε! Υποστήριξε νευρικά η Κάθριν.
-Δεν πάω πουθενά ! Όχι μόνη μου, δεν σε αφήνω! Αρνήθηκε την πρόταση της η Ηλιάνα. Την ενοχλούσε που την αποκαλούσε "Καρολίνα" -μιας και στην Χρυσή Ακτή όλοι προτιμούσαν το όνομα Ηλιάνα- αλλά λόγο της περίσταση το αγνόησε. Είχε σημαντικότερα προβλήματα να σκεφτεί.
    Η Ηλιάνα πήρε τελικώς μια απόφαση:
-Καθριν άνοιξε την πόρτα. Διέταξε με αυστηρότητα. Ότι είναι να γίνει ας γίνει. Η Κάθριν άνοιξε αφού πρώτα προσευχήθηκε σιωπηλά να πάνε όλα καλά. Αμέσως μετά κατέφυγε στο πλευρό της πριγκίπισσας της. Έτρεμε. Εκείνη ανήκε απλώς στο προσωπικό του παλατιού κι ακόμα κι αν η πριγκίπισσα Ηλιάνα επιβίωνε, εκείνη; Εκείνη τι θα την έκαναν; Δεν ήθελε να το σκέφτεται. Όχι τέτοιες ώρες...
Ένας μεγαλόσωμος άνδρας αφού της είδε διέταξε να της κλειδώσουν εκεί. Είχε μόνο ένα μάτι:το δεξί. Το άλλο ήταν καλυμμένο με ένα μαντήλι πιθανόν για να κρύψει την έλλειψη του.
   Τα δύο κορίτσια έμειναν παγιδευμένα στο δωμάτιο σαν δυο μέλισσες να στριφογυρίζουν μέσα σε μια φονική σφιγγοφωλιά.
-Τι θα κάνουμε τώρα Υψηλότατη;! Ρώτησε η Κάθριν ανήσυχη μέχρι θανάτου.
-Θα το σκάσουμε. Ανέφερε η πριγκίπισσα με θάρρος.
-Τι! Τρελαθήκατε;!! Αντέδρασε η Κάθριν. Μάταια όμως. Δεν είχαν άλλη επιλογή.